M O J A WYOBRAŹNIA

Jak zebrać siano, nie kosząc trawy
Jak dolać wody, gdy dzban dziurawy.
Jak zebrać gwiazdy, stojąc na ziemi,
Wszystko to można, gdy tylko chcemy.

To wyobraźnią światem "rządzimy",
To wyobraźnią o nim marzymy.
To w naszej duszy, jest taka siła,
Która z tym wszystkim by się  zmierzyła.

Zamykam oczy i w tejże chwili,
Niebo z gwiazdami ,do stóp się chyli. 
Wciągam zapachy świeżego siana,
Rosząc swe stopy z samego rana.


Przelewam wodę, choć dziura w dzbanie,
Wypijam wino, jakbym był w Kanie.
A o miłości, teraz nie piszę,
Gdyż nie spamiętam, co w duszy słyszę.


Wiem, że jest dobrem, dbać o nią trzeba,
Bo dobra miłość, nie smuci nieba.
Nie można jednak, wciąż definiować.
Trza jej zaufać, a nie prostować.


Nie ma więc miary na wyobrażnię,
Nie chcę jej mierzyć, lecz się przyjaźnię.
Ona mi wiersze pisać pomaga,
Nic nie kosztuje, nic nie wymaga.


Więc za to wszystko, ma mój szacunek
Wznoszę więc toast, wypijam trunek.
Oby nam razem sto lat minęło,
W sto pierwszym roku, znów się zaczęło!!


A co do trunku, to lampka wina.
Chyba to lubi ??. Bujać zaczyna!!.