W I E M . .

Gdybym miał pisać w przeświadczeniu,
Że swoje słowa - sprzedać muszę.
Bałbym się pewnie, że wraz z nimi,
Oddałbym także - swoją  Duszę.

A tak? - się czuję wolny w sobie,
Z nieskrepowaną wyobraźnią.
Darząc swa wolę, oraz siebie,
Szacunkiem myśli i przyjaźnią.

Pośrodku Świata, na gór szczycie,
Stoję z myślami pod stopami.
Widzę w poświacie nad chmurami,
Że moje słowa - też są z nami.

Zamykam oczy i je stroję,
W kwieciste wianki  i lampiony.
Spuszczam na wodę, puszczam w górę,   
Bez lęku w sobie - niestrwożony.

Wiem , że szczyt kiedyś zwolnić muszę,
Udam się wtedy , tam, gdzie wierzę.
 Przyznam się szczerze wszem i wobec,
Że mam gotowe już - pacierze.

ZAKAPTURZONE W S P O M N I E N I A

Zakapturzone wspomnienia młodości,
Nie mając blasku, ni cienia litości.
Bosymi stopy okrążają mury,
Kołacząc sercem - szukają miłości.

Kamienne mury nasiąknięte czasem,
Chłodne i śliskie, mchem ubrane szczelnie.
Skrywają przejścia i maskują bramy,
Rysując sobą sakralną pustelnię.

A nad murami gwiazdy ponad chmury,
Trwają bez czasu , w stagnacji - bez lęku.
Ten sam też księżyc poświatą srebrzysty,
Szare śle cienie, które giną w ręku.

Miałem w nich przecież swoją młodość także,
Która mnie wiodła przez swoje marzenia.
Dając mi wszystkie, którem pragnąć umiał,
Chociaż wiedziała, że nie do spełnienia.

Dziś powracają, same - nieproszone,
Każąc po gwiazdach oczami mi wodzić.
Stoję i patrzę - nic się nie zmieniły,
Z nadzieją w sercu, że nie będą? - szkodzić.

WIOSNA? -TO - W I O S N A

Zapachem wiosny, jest wonny kwiat,
Wiatr go zabiera i niesie w Świat.
Rozsiewa w chmurach, gwiazdami lśni,
Marzeniem Duszy - nocami śni.

Stanąłem boso wśród kwiatów łąk,
Chciałbym je razem zebrać do rąk
I oddać wszystkie Tej z moich snów.
Ona wraz z Wiosną - powraca znów.     

Wiosna, to Wiosna - cudowny czas,
Co roku kwitła i rosła w nas.
Szeptała czule z upływem lat,
Kochaj marzenia - twój będzie Świat.

Marzenia rosły jako i my,
Nie pomni tego?, że czas?, to - "Zły".
Nie zwracał nigdy straconych chwil,
Nie cofał także przebytych mil.

Zrywał marzenia, znosił mosty,
Odgradzał rzeką - braci, siostry.
W niej też zatapiał młodą miłość,
Wzmagał tęsknotę - snuł zawiłość.

Stoję z kwiatami dziś na łące,
Czuję na Duszy - łzy gorące.
Czemum nie umiał  -  ja cię bronić?,
Dziś bym nie musiał marzeń gonić.