P O D Z I Ę K O W A N I E za Ś W I Ę T O Ś Ć

Dziś, radość w oczach, łzy,  nadzieja,
Podziękowanie dla Świętego.
Miłość, poczucie człowieczeństwa,
Uczucie dobra - dla każdego.

Tysiące ludzi, ich czekanie,
Ze wszystkich lądów naszej Ziemi.
Mających w Duszy przekonanie,
Widzieć i być tam, że tak chcemy.

Monumentalność Bazyliki,
A przed nią ogrom ludzkiej Duszy.
Wewnętrzna miłość, uniesienie,
I siła, która się nie kruszy.

Jesteśmy z Tobą - nasz Rodaku,
Lecz czemuż inni obok stoją?.
Oni go także też kochają,
Pokazać Światu się nie boją.

Jan Paweł Drugi - Święty Nieba,
Daliśmy Bogu "Pomagiera"
Niech naszą Polskę i Świat cały,
W troskach i prośbach - mocno wspiera.

Byliśmy wdzięczni Jego Życiem,
Śmierć Go wyniosła na Ołtarze.
Mamy Patrona naszych rodzin,
Który właściwą drogę wskaże..

Pozostawione Jego Dzieło,
Bierzemy w serca, swoje Dusze
I przyrzekamy - sobie, Bogu,
Ja do Świętości, też dojść muszę.

ŻYCIE JEST JEDNO..

Kto się obraża, ten nie czuje,
Co serce pragnie i miłuje
I gdzie się udać, też by chciało,
Za tym, co w życiu pokochało.

Gniew go przeszywa i drętwieje,
Jak woda w mrozie i zawieje
I tylko w oczach, w kroplach łzy,
Można by widzieć - o czym śni.

Brak panowania nad myślami,
Jest zawsze przeciw, a nie z nami.
Cóż ciche prośby wskórać mogą,
Gdy one idą swoją drogą.

To dobro, które każdy ma,
Miast podjąć walkę, w ciszy łka.
Gdy nie umiemy wyhamować,
Przyjdzie nam płakać i żałować.

Życie jest jedno i ten czas,
Który pośpiechem "zrywa" nas.
Jest złym doradcą, nawet kpi,
Gdy serce kocha, o tym śni.

Gdy utracimy z sobą więź,
Zostaje przemoc, czasem pięść.
Brońmy się zatem, przed tym złem,
Wiesz o tym "Bracie" i ja wiem.

Pisze te słowa dla otuchy,
Że sam uniknę "zawieruchy".
Pomogę sobie , Tobie - Tobie,
Aby nie widniał - żal na grobie.

"Tu leży ten, co kochał sen,
W całunie żalu jego tren.
Już się nie dowie, co chciał Świat.
Jak go rozumiesz - połóż kwiat".