W I E R S Z w " OBRAZIE"

Opisać wierszem swoje myśli,
To jak malować obraz Duszy.
Który zostaje - "gdzieś" w pamięci
I swą wymową jeszcze wzruszy.


Dobrane rymy? - to jak rama,
Złotem utkana z pajęczyny,
Która zamyka jego przestrzeń,
Jak list w kopercie do dziewczyny.


Obraz też musi mieć oprawę,
By zawieszony , mógł? - "przemawiać".
Taką oprawą jest tok wiersza,
Lecz Duszy nie trza nim zastawiać.


Piszę dla Ciebie, i ? - dla siebie,
Tak, aby słowa móc utrwalić.
Rekonstruując swoje myśli,
Ową budowlę nie zawalić.


Znajdziesz w mych słowach - skojarzenia,
Przyczynkiem czasu, oraz chwili.
Wiem, że w następnej - nieodległej,
Gdzie indziej razem byśmy byli..


Wytwór nie chorej wyobraźni,
Lecz dla duchowej jest potrzeby.
Łączony w sobie precyzyjnie ,
Na wzór stalowej Eiffla  wieży,


Zdobi swym pięknem stary Paryż,
Choć nitowana z zimnej stali.
Tym większy podziw ona budzi,
Czym dalej będziem od niej stali.


Zawarte w wierszach -  głębocienie,
Koloryzują nawarstwienie.
Spróbuj uważnie je odczytać,
A "obraz" będzie jak marzenie.