" C H C I E J"

Dużo już lat - albo mniej?,
Siedzi we mnie, sobie-  "Chciej".
Co zobaczy? - chciałby mieć,
Najdziwniejszą nawet rzecz.


Już gdy miałem parę lat,
Pytaniami? - dziwił Świat,
Choć odpowiedź, niby znał,
Lecz pytania? - dalej słał.


Razem, rośliśmy we dwóch,
Wciąż wyostrzał mu się słuch.
Co usłyszał, mówił, że,
On to samo właśnie chce.


Do nauki? - miał swój "dryg",
Swoje ścieżki znał jak wilk.
Nie studiował  żadnych ksiąg,
Nie chciał? - aby przy nich  wsiąkł.


Gdy na plaży ze mną był?,
Swą tożsamość w piachu krył.
Wtedy? - kręcił paskiem tak?,
Aby leżał z nim - na wznak.


Kto go deptał? - wpadał w szał,
Gdyż on inne "chciejstwo" miał.
Do dziś jeszcze mówi mi,
Ze to "chciejstwo"? - mu się śni..


Kiedy nie śpi? - wiersze pisze,
Lub w fotelu się kołysze.
Widnokręgiem rani Duszę
Ja też patrzę, choć? - nie muszę.

Z Ł O Ś Ć

Ze swą złością? - problem mamy,
Gdy ją dobrze nie poznamy.
Czasem mała, czasem sroga,
Zawsze szuka sobie wroga.


Gdy się w sobie naburmuszy,
To do pionu? - stawia uszy.
Nie zna łaski, nie daruję,
Na co stać ją? - pokazuje.


Umie w błocie się - zanurzyć,
Diabłu nawet chyba służyć.
Kłapie, chlapie, napierdziela,
Goli lepiej - od fryzjera.


Gdy jest w takiej już potrzebie,
To wychodzi nawet z siebie.
Nie bądź nigdy też w nadziei,
Że się podda i "odklei".


Gdy się nadmie? - to aż bucha,
Żadnej rady już nie słucha.
Zbiera w chmurę się gradową,
Puszcza gromem, każde słowo.


Wtedy od niej? - ja odchodzę,
Niech nie myśli? - że się godzę.
Wtedy klęka i Żałuje
I poprawę - obiecuje.


Przynajmniej? - do następnego razu.

BUKIET R Ó Ż

Pod gołym Niebem - chmury śpią,
W świetle Księżyca. O czym śnią?.
Od góry gwiazdy w miejscu - tkwią,
Ktoś już opisał jak się zwą.


Pod nimi? - ziemski, ciemny mrok,
Dawniej, mówili, że to? - "ćmok".
Tam gdzie są: pola, łąki, las,
Nad nimi wolno płynie czas.


Zaś, gdzie się jawią światła miast,
Mrok się ożywia - rojem "gwiazd".
Wśród świateł ulic? - drugie mkną,
Wyprzedzić chmury pewnie chcą.


Dryfują zgodnie, tam? - gdzie wiatr,
Oddając ciszę srebrnych gwiazd.
To w jej objęciach schodzi sen,
Czy do mnie trafi, dobry? - ten.


Rano? - "czerwienią" chmury się
Chyba się wstydzą? - ale mnie?.
Ten sen co miałem? - piękny był,
On jakby jeszcze we mnie żył.


W oknie promyki - pora wstać,
Swój wątek Życia w ręce brać.
A tak się nie chce..Ale cóż?
Wstanę!. Nazrywam bukiet róż.!.

ODWIECZNA T Ę S K N O T A

Jak utopić gwiazdę, w przezroczystej toni,
Kiedy srebrna iskra - drugą iskrę goni?.
Jak też zajrzeć w Duszę, drugiego człowieka,
Kiedy raz się śmieje - innym razem wścieka?.


Jakże "wzruszyć" dobro, które leży w skale,
Choćby rzeźbą mogło? - stać na piedestale.
Gdzie też losu szukać, lecz? - tego dobrego,
Choć się Życie ciągle, potyka o niego?.


Jak też szczęście spotkać, które? - wciąż się błąka,
Nie wiadomo komu, służy ta rozłąka?.
Czyż o miłość trzeba? - snami śnić nocnymi
I tęsknotę budzić, by błądziła z nimi?.


Czyż nie można tego, razem by zgromadzić
I w jednej "jedności"? - razem sobie radzić?.
Odwieczna tęsknota w człowieku tym żyje,
Pewne; że śmierć kiedyś? - razem to okryje.

GRA z C Z A S E M

Jest w mieście ulica,
Gdzie kończy się dzień.
Po murach cichutko,
Przesuwa się cień.


Ja stoję przed cieniem
I czuję, że już,
Odetnie mi słońce,
Jak ostrzem zły nóż.


Zabrane mi słońce,
Odbija się w szkle.
Iskrzącym migotem,
Pożegnać się chce.


A wszystkim steruje,
Wszechobecny czas,
Lecz myśli i marzeń,
Nie zabierze z nas.


Dlatego też człowiek,
Tak z czasem wciąż gra,
Że, gdy on ucieka,
To Dusza? - go ma.

R O Z B U D Z E N I E

Świat umiera, a ja? -"Żyję",
Idę drogą do "Wolności".
Opuszczając go z oczami,
Zamkniętymi ze starości.


Nie mam w sobie też żałości,
Nie zahaczam z nią o grozę..
Sięgam Duszą do poezji,
A na Ziemi? - miałem - prozę.


Wiem, że bliscy mi zazdroszczą,
Upuszczając łzę - zgorzkniałą,
Gdyż? - nie wiedzą co mnie czeka.
A ja wołam! - że -wspaniałą!.


Chociaż "krzyczę" - lecz? -  nie słyszę,
swego głosu, bo i po co?.
Za to widzę siebie we mnie
I chęć pójścia też - ochoczo.


Coś mi każe zapomnienie,
Pozostawić na uboczu,
Bym nie musiał mieć go blisko
I mglić nimi- "nowych" oczu.


Droga? - jakby się ruszyła
Poza czuciem  wyobraźni.
Usuwając z pola szczęścia,
Lęk z  poczuciem mej bojaźni.


Czułem wiatru chłód w mej Duszy
Ale ciepło też od drogi
I spojrzałem na kurz złoty,
Który pokrył moje nogi.


Droga płaska, potem? - w górę
Jakby szybciej mnie wciągała.
Nagle przestrzeń się otwarła,
Blaskiem światła się zalała.


Ja w pozycji niewiadomej,
Zbieram myśli w jedną całość.
W blasku tego co wokoło,
"Rozumiałem" swoją małość.


Czy do końca?- tego nie wiem,
Gdyż poczułem? - rozbudzenie.
Pośród rzeczy tego Świata,
A za tamtym? - zaś westchnienie.

A U S C H W I T Z - MIANO - WAMPIRA

Auschwitz - "miano" - wampira,
Co się nad Życiem? - nachyla.
Kłem prującego mu żyły,
Skąd myśli w Niebo - "waliły"


Nad bramą napis z "żelaza,"
Dziś? - swą prostotą -  "przeraża".
Budzi wspomnienia - nas ludzi,
Sumienia z trwogi? - nie studzi.


Dziś? -  oczy pustką wiedzione,
Przez "natręt" myśli gonione,
Wplatają obraz w te mury.
Nad nimi wciąż? -  "wolne" chmury.


Sam dzisiaj wchodzę w te buty,
Co Ojciec też był w nie wzuty.
Stojąc w "pasiaku" na mrozie,
A buty? - " zalane" w  wodzie?.


Będąc w szeregu  podobnych,
Byłem numerem "niegodnych,"
Nazywać siebie? - człowiekiem,
Przed psimi kłami -  słów stekiem.


Świat podzielony przez druty
Z bojaźnią w Duszy zakuty,
Z krawędzią Życia przed sobą?,
Był jękiem Piekieł - chorobą.


Cokolwiek bym dziś? - napisał,
Ludzkie podłości podliczał.
Ojciec to zabrał ze sobą,
"Płynąc" po Prucie - pirogą.


Sam "wydłubywał"  ją z Życia,
Z "droczeniem" Śmierci z ukrycia.
Trzymając w ręku amulet,
By go nie porwał "Krogulec".


Piszę, rozmyślam i ważę,
Czy Życie "wartość" mi wskaże?.
I mego Ojca? i  moją,
Czy równo w szeregu stoją?.


A jeśli nie? - to dlaczego,
Obciążył więcej jednego?.
Wiem. Chylę przed Ojcem głowę,
Za moją "lżejszą"? - połowę.

TO OD " CZARNEJ" i OD "SOŁY"

Chcesz się z nami dziś zabawić,
To posłuchaj nas.
Gdy zagramy, to śpiewajmy,
Wszyscy!, wszyscy! - wraz.


Refren:
My po trąbce i puzonie
Przesuwamy swoje dłonie
A perkusja i klawisze
Aranżują w ostrym tonie.
To od Czarnej i od Soły
Smyk po strunach, tnie wesoły
Więc się bawmy, tu i teraz
Tupnąć nogą można nieraz.


Bo piosenka, nie nauka
Może lecieć w las
Lecz melodia, ze swym rytmem
Pozostanie w nas.


Refren:
My po trąbce i .......


Można z nami, także tańczyć
Rytm to w sobie ma
To dla Ciebie, dziś śpiewamy
Niech zabawa trwa.


Refren:
My po trąbce i .......

MARZYĆ WE Ś N I E

Ponad czasem - za magią słów,
Jest świat pięknych, cudownych snów.
Gdy otwieram ja do nich drzwi?,
Złotą różdżkę podają mi.


Czarodziejski zakładam płaszcz,
Oraz maskę, co kryje twarz.
Gwiezdny rydwan, a w ręku bat,
Chwytam lejce i ruszam w "świat".


Srebrna droga, a wokół bzy,
I pod każdym z nich? - siedzą sny.
Na ławeczkach - przytulone,
Są  zapachem ich "uśpione".


Dalej? -  Elfy i Rusałki,
Odczytują w księgach bajki.
Mijam cicho i podziwiam,
Ja też do nich - ręką kiwam.


W małym domku? - Krasnoludki,
/Jakiż widok jest milutki/
Śpiewnym głosem mi wskazują,
Dokąd drogi się kierują.


Zwiewne grzywy, stuk podkowy,
Zagłuszają ich rozmowy,
Ale widzę - na ich twarzy,
Co też w sercu mym się marzy.


Że odnajdę sen z dziewczyną,
Co jest marzeń mych przyczyną.
Chcę go zabrać też ze sobą,
Tam gdzie rydwan? - pędzi drogą.


Marzyć we śnie - śnić na jawie,
Biegać boso w snach po trawie.
Kąpać w słońcu swe marzenia,
W snach jest wszystko do spełnienia.


Rano? - różdżkę swą oddaję,
Płaszczem skrywam  nocne "raje".
Ze mną budzą się marzenia,
Mają tyle?! - do mówienia!.

CZY ZNAM S I E B I E?

Znam marzenia, o które się modliłem,
Znam wspomnienia, na które się żaliłem.
Znam swe myśli, te dobre - "uczesane",
Ale również? - te gołe - "rozebrane"".


Znam swe Serce w dobroci - "wykąpane",
Ale również? - te brudne - "poszarpane".
Znam swe "chcenie", że dobre jak? - "Anioły",
Ale również  uparte niczym - woły.


Znam swa miłość - otwartą i bez granic,
Ale również mającą  kogoś? - za nic.
Me pragnienie, że w dobro go zamienię,
A także, że mam po nich? - złe wspomnienie.


W złotej klatce, zamknąłem? - to co dobre,
Ale dla zła? - równałem czasem groble.
Z uśmiechem? - dawałem radość Duszy,
Ale czułem? - że inny mnie nie skruszy.


Moją wolę" - "ubrałem" w białe szaty,
Ale czasem? - przychodził? -ten "Rogaty".
Rozkładając Świat piękny i wspaniały
I  Boginie  - co ze mną być - zechciały.


Czy znam siebie??. Jest trudno mi powiedzieć,
Gdyżbym musiał znać wszystkich - wszystko wiedzieć.
A tak?, wciąż będę miał jakieś pytania,
Aż do tej chwili? - ziemskiego rozstania.

HEJŻE!, HEJŻE - Ś N I E MÓJ DROGI

Kocham uśmiech mojej dziewczyny,
Oczu błękit pośród rzęs.
Te ogniki w jej źrenicach,
Błyszczą złotem niczym - "pens".


Kocham "obraz", pięknej twarzy,
Za "woalką" włosów fal.
Swą pięknością zdobi ramy
I podświetla z tyłu dal.


W trójwymiarze tenże "obraz",
Przez zamglenie się ściele:
Duchem, zjawą, białą suknią,
Przy ołtarzu w kościele.


Włosy kryją zgrabny nosek,
Jest latarnią do jej ust.
Kocham "To" w niej, co nie widać,
Wiem, ze Serce - ma mój gust.


A jej słowa?! - to melodia,
Której dźwięki  szepcze las.
Jej obecność? - to jak wieczność,
Na jej widok - znika czas.


Kocham również te wspomnienia,
Które sobą daje mi.
W zamyśleniu i tęsknocie,
Moja miłość - mi się śni..


Hejże!Hejże! - śnie mój drogi,
Nie opuszczaj nigdy - mnie.
Moja Dusza, moje Serce,
Wciąż jej "obraz" - widzieć chce.

D L A C Z E G O ??...

W mej "młodej", wciąż hardej Duszy,
Zostały skryte marzenia.
Natomiast w lichej pamięci
Porozrzucane wspomnienia.


Gdy człowiek staje przed sobą
I pyta:  cóż ja użyłem?.
Życie mi gdzieś odpłynęło,
Ja się na niego spóźniłem?.


Świeca zapala wspomnienia,
Byt i początek istnienia.
Czy też w dalekiej oddali,
Druga podobna się pali?.


Dlaczego? - są inne czasy,
Dla mojej Duszy i ciała?.
Z zanadrza zaś własne "Ego"
"Wyrocznia tak chyba chciała".


Płynąca woda? - jest rzeką,
Zamiera, gdy skuta lodem.
Pod taflą czasu me Życie,
Spływa do morza pod spodem.


Bez Wiary? - Życie na Ziemi,
Byłoby celą skazańca.
Nie można zdławić nadziei,
Że Niebo ześle posłańca.

M R Ó Z i "A L I K"

Zima!. Przyszła w końcu Zima!.
Mróz!. Wszak wszystkich w domu trzyma,
 Lecz kto musi? - ten drętwieje.
Już przed drzwiami sam? -  ziębnieje.
.


Ciepłe buty, kurtka, szalik,
W nich schowany idzie "Alik".
Mróz się wciska mu za kołnierz,
Ale "Alik"? - zuch jak żołnierz.


"Ruska" czapka, nauszniki,
A pod nimi ma głośniki.
Hip-Hop,salsa, rumba, samba,
A Mróz "skrzypi", że to granda.


Toż ten "Alik"? - miał nos schować,
Chce muzyką się  mocować?
Nie chce słuchać moich "skrzypiec"?
Więc mu muszę  zimnem "przypiec"!.


Szczypie mu nos, oczy mrozi,
Czyż to Mrozie, tak się godzi?
Gdzież twa duma Wielki Mrozie?,
Zanurz brodę lepiej w wodzie.


Ciekawość go więc powiodła,
Gdzie nad brzegiem rosła jodła.
Usiadł pod nią w zamyśleniu,
Mrożąc wodę w swym spojrzeniu.


Broda rosła zaś na mrozie,
Zanurzając mu się w wodzie.
Kryjąc wodę taflą lodu,
Od zachodu, aż ?- do wschodu..


Gdy słoneczko rano wstało,
Lodowisko? - aż błyszczało.
Mróz popatrzył już z oddali,
Jak na łyżwach? - śmiga "Alik"

ZŁOŻONOŚĆ - L O S U

Czyż mógłbym po Tobie, osuszyć łzy,
Zostawić w spokoju - marzenia ,sny?.
Zasłonić pamięcią obrazy Twe,
Ukoić cierpienie -  gdyż ciągle wrze?.


Wymazać te miejsca, które ja znam,
Czekając na Ciebie u Twoich bram?.
Nałożyć na serce obręcze  trzy,
Niech bije spokojnie -  niechaj nie drży?.


Wykopać głębokie fosy wśród skał,
Bym miłość przy sobie w ręku swym miał?.
Zamurować okna i zabić drzwi,
By się nie dostały o Tobie sny?.


Najlepiej by było? - nie kłaść się spać,
Wtedy by na pewno, nie dały znać.
Lecz nie wiem co zrobię?, gdyż jawa śni
I Twoje obrazy wciąż - kładzie mi.


Choć oczy otwarte? -  "zamknięte" mam,
Czuję, że w mej celi? - nie jestem sam.
Przy boku sto cieni i z nimi trwam,
A każdy jest inny - każdego znam.


Wciąż słyszę w mej głowie, złowieszczy szum,
Gdyż cieni za murem? - jest większy tłum.
Każdy się chce dostać i blisko być,
Każdy się domaga? - by o nim śnić.


Lecz Serce i Dusza, chce blisko być,
Bym mętnych swych myśli, nie musiał śnić.
Złe cienie odpędzał, zakopał rów,
Po łące i Słońcu, bym chodził znów.


Tobie zaś bym kwiaty na łące rwał,
Wraz z moją miłością, pod nogi słał.
Otwierał bym bramy, ze złotych krat,
Dla Ciebie budował -  piękniejszy Świat.


Malował obrazy, wciąż pięknych dni,
Które by przez Zycie, wciąż z nami szły.
To wszystko w mym sercu, dla Ciebie mam,
Wciąż czekam z tęsknotą i wciąż ją tkam.


Mógłbym po Tobie? -  uśmiech w oczach mieć?,
Byłby nieszczery i go jeszcze chcieć?.
Odpowiem szczerze i Ty o tym wiesz,
Czym są me słowa i ten skromny wiersz.


Złożone  słowa, wszystkich   dotyczą,
Gdyż drogę zwodzą, innym? - ją  tyczą.
A cały los - w miłości zamknięty,
Raz nam jest dobrem, lub też? -   przeklęty.

BYŁA PIĘKNA W I O S N A

Była piękna wiosna
Działo się to w maju
Gdy moja tęsknota
Wpadła do ruczaju.


Zakryła się woda
Gdyż głęboko było
A jej bez kochania
Z przykrością się żyło.


Zabrała ją woda
Na dalekie morza
Parowała w słońcu
Wysoko w przestworza.


Wróciła znów do mnie
A ale burzą była
Więcej się w ruczaju
Nie będę topiła.


Teraz mnie pilnuje
We śnie i na jawie
Muszę się zakochać
I będzie po sprawie.