Ż Y C Z E N I A dla S I O S T R Y - A N N Y

Dwudziesty szósty, lipcowy dzień miesiąca,
Lato, ciepło -  ręką sięgnąć można Słońca!!.
To dzień szczególnie miły - by słać życzenia,
Mojej siostrze Annie - wszystkie do spełnienia.


Do siostry Anny
      Wóz czterokonny
             Na złotych kołach
                   Przez gwiazdy mknie.

Rącze rumaki
       Zdobne w czapraki
                Stangret zachęca
                       Gdyż zdążyć chce.

Podróż daleka
      A czas nie czeka
            Gdy nocka mija
                  Już w Anglii  są.

Kochana Siostro
      Spójrz rano w lustro
            Zobaczysz w słońcu
                  Jak kwiaty lśnią.

Polne bławatki
      Łączne stokrotki
            Czerwone maki
                  Zielony chmiel.

Leśne konwalie
      Malwy i dalie
            Zapach bzów wonnych
                  Jaśminów biel.

Piękne łubiny
      Słodkie maliny
            Miętę z balkonu
                  I pelargonię.
               
Żółte kaczeńce
      Fiołki,  biedrzeńce
           Te polskie kwiaty
                 Tobie - ja - ślę.

Pod każdym z tych  kwiatów - ukryta  szkatułka,
Gdy ją ręką dotkniesz? - wyleci kukułka.
Wzleci między gwiazdy,  zacznie wśród nich kukać,
A Serce Ci powie, gdzie masz szczęścia szukać.

         
         
     

                    

S A M O T N O Ś Ć

Czym jest samotność? - to brak Słońca,
Mimo?, że ono jest na Niebie.
Samotność, to jest cień Księżyca,
Który na gwiazdach szuka Ciebie.

Samotność boli, krwawi łzami,
Wraz z  marzeniami i myślami.
Samotność, to jest dech pokuty,
Za to co było między nami.

Imaginacja wyobraźni,
Ściele cierniowe namiętności.
To one wiodą w te krainy,
Gdzie sen zapala zorze złości.

Ściana niemocy, tama pytań,
Niedokończone odpowiedzi
I tron miłości ,przeogromny,
Na którym pustka sama - siedzi,

Pustoszy  pola namiętności,
Z których  ssie moce nasza siła.
A ponad wszystkim cisza kroczy,
Co kiedyś sercem dzwonu była.

Brak jest określeń swoich dążeń,     
Nie ma też do nich odniesienia.
Gdzie można drogę by wytyczyć,
Do wyobraźni i pragnienia.

Podobna ona jest do głazu,
Który zalega na pustkowiu.
Nad nim natura śle swe moce,
Pod nim robactwu - służy mrowiu.

Każdy się boi samotności,
Zabiera ona chęć do życia.
Przeraża również swoją bronią,
Gdyż robi wszystko to - z ukrycia.

B U R Z A w MIEŚCIE

Na letnim niebie chmury się gromadzą,
Słychać ich pomruki - pewnie o czymś radzą.
W odcieniach szarości mają swoje lica,
Niżej białe strzępy - mkną jak gołębica.
                                                           
Dalej zaś horyzont, przybrał barwę srogą,
Jaśnieje i strzela błyskawicy nogą.
Jaskółki wysoko pod nimi szybują,
Czyżby coś szukały?, czy też - podsłuchują?.

Słonce jeszcze świeci, lecz drzewa "ożyły",
Jakby to z obawy, by się nie spóźniły.
Wiatr kurzem ubrany, pędzi w stronę chmury,
One zaś w przeciwną, co widać u góry.

Chcą dopaść do Słońca, zakryć swoim płaszczem,
Czyżby chcą go przestrzec przed ulewnym deszczem?.
Myślę, że je słały gromkie błyskawice,
By ustrzec przed Słońcem - swoje tajemnice.

To im się udało, wiatr poczuł swawole
I jął hasać sobie jak młode bawole.
Z jednej strony ciemno - gromy, błyskawice,
Z drugiej zakurzone śródmiejskie ulice.

Nagle kurzu nie ma, wiatr zmienił kierunek
I deszcz również zmienił - miastu wizerunek. 
Przykryło się deszczem, zmienionym w ulewę,
Stoję patrząc w okno: - szlag trafił Niedzielę.

W I E Ś i M I A S T O

Pochodzę ze wsi - jestem z miasta
I duma ciągle mi urasta,
Że jest mi dobrze - i tu i tam,
Ze sobie radę wszędzie dam.

Natura młodość mą "żywiła",
Do dziś jest we mnie, choć się skryła.
Strzałą utkwiła  w moim sercu,
Młodość zaś trzyma na kobiercu.

Miasto - powagą dojrzałości,
Rzuciło za mnie moje kości.
Praca, dom, praca - troski życia,
Tu już nic nie ma , do ukrycia.

Nie wiem czy wiecie??, ale lata..,
Strzeliły szybko jakby z bata.
Dziadkiem zrobiły mnie - wnukowie,
Nie mówiąc o tym, co na głowie.

Marzenia? - takie jak i wszyscy, 
By wokół byli zawsze bliscy.
Co będzie dalej? - Bóg zobaczy,
Wszak "Jego Słowo" - wszystko znaczy.

C Z A S i... S A Z C

Gdyby ktoś się zapytał,  
Czemu czas wciąż przemija?. 
Pewnie bym mu powiedział,  
Że to z niego - jest żmija.   
Choc ubywa,  też rośnie,
Cięgle w oczach przybywa.
Niezależnie od tego,
Że  go również - ubywa.
Tylko w próżni, na próżno,
Szukać by mu oparcia.
Gdyżby od tej próżności,
Dostać mógłby -  zatarcia
I dlatego na próżno,
Czasem czas swój zajmować.
Wszak i bez naszej wiedzy,
Sam się umie kierować.
A że czasem psikusa,
Też potrafi dokonać.
Aby zmienił zwyczaje,
To go spróbuj przekonać?!

Za C I B E B I E Za S I E B I E..

Za Ciebie, za siebie, co też w sercu mam,
Zanoszę modlitwy do Niebiańskich Bram.
By nasze cierpienia, marzenia i sny,
Nie dosiągł swą mocą piekielną  sam Zły.

Otwieram swe serce i dłonie wraz z nim,
By przekuć marzenia i pragnienia w czyn.
Bez Nieba pomocy zabraknie mi sił,
Bym szczęście zobaczył i blisko z nim był.

Gdy życie się toczy i szczęście jest w nim,
/Nie musi z nim mieszkać, lub wodzić też prym/,
Jest więcej podzięki, niż żałosnych próśb.
Nie słychać podszeptów, od Złego też gróźb.

Jest droga donikąd i droga do gwiazd,
Jak ciemne zaułki i aleje miast.
Gdy w Duszy uczucie - rozsiewa swój blask,
A wtedy i ciemność nie straszna dla łask.

Za wszystko co było - do końca już dni,
Wspomnienia pachniały wciąż będą jak bzy.
Za Ciebie za siebie, za brak w oczach łez,
Co żal już je zabrał, a Ty o tym wiesz..

P A P I E Ż w "AZBEŚCIE"

Niedzielny ranek,mdło,wróbel ćwierka,
Dusza oczami przez okno zerka.
Wokół z azbestu  kanciaste bloki,
Codzienny widok, codzienne szoki.

W środku azbestu - mieszkają ludzie,
Uśpieni jeszcze w codziennym trudzie.
Jakież sny mają?, a w nich marzenia?,
Czy dzień obudzi znów ich cierpienia?

Stoję i patrzę przez oczy - Duszą,
Że w tym azbeście żyć ludzie muszą.
Bez swojej woli, tudzież nadziei,
Że się im życie kiedyś odmieni.

Trwa beznadzieja, wręcz przymuszenie,
A brak nadziei? - to zniewolenie.
A gdzie włodarze?, wiem, gdzie to mają,
Tantiemy swoje i tak - dostają.

Życie człowieka jest rozpisane
I z jego czasu jest wszystko brane.
W środku azbestu pomnik Papieża,
Co Życie dalej zrobić zamierza???.

WYMOWA S Ł O W A

Nie piszę słów próżnych w sobie,
Gdyżby kołatką były w głowie.
Nie puszczam myśli obok siebie,
Że je odnajdę kiedyś w Niebie.

Nie muszę zmuszać przekonania,
Iż ma monopol do pisania.
Mam za to serce i go czuję,
Może go nazbyt wszem wyjmuję

Piszę, co czuję w środku Duszy,

Co jej dokucza, co ją wzruszy.
Rysuję słowem obraz Ducha,
A on me słowa w ciszy  słucha.

Ten kto je czyta, niech pomyśli,
Że w każdym słowie są me myśli.
Niech doda swoje, sam poczuje,
Co Dusza pragnie i miłuje.

Ona jest naszym centrum Świata,
Która go w jednym miejscu splata
I w takim miejscu - tworzy słowa.
Od nas zależy ich "wymowa".

W I E M . .

Gdybym miał pisać w przeświadczeniu,
Że swoje słowa - sprzedać muszę.
Bałbym się pewnie, że wraz z nimi,
Oddałbym także - swoją  Duszę.

A tak? - się czuję wolny w sobie,
Z nieskrepowaną wyobraźnią.
Darząc swa wolę, oraz siebie,
Szacunkiem myśli i przyjaźnią.

Pośrodku Świata, na gór szczycie,
Stoję z myślami pod stopami.
Widzę w poświacie nad chmurami,
Że moje słowa - też są z nami.

Zamykam oczy i je stroję,
W kwieciste wianki  i lampiony.
Spuszczam na wodę, puszczam w górę,   
Bez lęku w sobie - niestrwożony.

Wiem , że szczyt kiedyś zwolnić muszę,
Udam się wtedy , tam, gdzie wierzę.
 Przyznam się szczerze wszem i wobec,
Że mam gotowe już - pacierze.

ZAKAPTURZONE W S P O M N I E N I A

Zakapturzone wspomnienia młodości,
Nie mając blasku, ni cienia litości.
Bosymi stopy okrążają mury,
Kołacząc sercem - szukają miłości.

Kamienne mury nasiąknięte czasem,
Chłodne i śliskie, mchem ubrane szczelnie.
Skrywają przejścia i maskują bramy,
Rysując sobą sakralną pustelnię.

A nad murami gwiazdy ponad chmury,
Trwają bez czasu , w stagnacji - bez lęku.
Ten sam też księżyc poświatą srebrzysty,
Szare śle cienie, które giną w ręku.

Miałem w nich przecież swoją młodość także,
Która mnie wiodła przez swoje marzenia.
Dając mi wszystkie, którem pragnąć umiał,
Chociaż wiedziała, że nie do spełnienia.

Dziś powracają, same - nieproszone,
Każąc po gwiazdach oczami mi wodzić.
Stoję i patrzę - nic się nie zmieniły,
Z nadzieją w sercu, że nie będą? - szkodzić.

WIOSNA? -TO - W I O S N A

Zapachem wiosny, jest wonny kwiat,
Wiatr go zabiera i niesie w Świat.
Rozsiewa w chmurach, gwiazdami lśni,
Marzeniem Duszy - nocami śni.

Stanąłem boso wśród kwiatów łąk,
Chciałbym je razem zebrać do rąk
I oddać wszystkie Tej z moich snów.
Ona wraz z Wiosną - powraca znów.     

Wiosna, to Wiosna - cudowny czas,
Co roku kwitła i rosła w nas.
Szeptała czule z upływem lat,
Kochaj marzenia - twój będzie Świat.

Marzenia rosły jako i my,
Nie pomni tego?, że czas?, to - "Zły".
Nie zwracał nigdy straconych chwil,
Nie cofał także przebytych mil.

Zrywał marzenia, znosił mosty,
Odgradzał rzeką - braci, siostry.
W niej też zatapiał młodą miłość,
Wzmagał tęsknotę - snuł zawiłość.

Stoję z kwiatami dziś na łące,
Czuję na Duszy - łzy gorące.
Czemum nie umiał  -  ja cię bronić?,
Dziś bym nie musiał marzeń gonić.

KOLEGA - E G A

Bycie ze sobą? - nic szczególnego,
Gdy ma się w sobie, niesforne "ego".
Jak małe dziecko, coś zawsze chce,
Pytań? - bez granic, a wszystko wie.

Szarpie myślami i tłamsi w sobie,
Podwójna sprzeczność w jednej osobie.
Odkręca wszystko, co zakręcone
I obiecuje, co niespełnione.

Brak możliwości pozbycia "tego",
Gdyż to jedyne i własne "ego".
Nie da się kupić,znaleźć innego
I z nim się "godzić" trzeba dlatego.

Jak ona z grubsza wyglądać może?,
Możesz trzykrotnie zawołać - Boże.
Za czwartym razem, już nie wyrobię!,
Zrobisz mu przykrość? - odczujesz w sobie.

Z tym przekonaniem, uczucie zgody,
Nie daje Tobie żadnej swobody,
Gdyż w dalszym ciągu? - jesteście razem
I to jest życia, całym przekazem.

WIOSENNE B Z Y i K A S Z T A N Y

Kwitną kasztany - zielony gaj,
Pachną bzy modre, wszak miesiąc maj.
Burzowe chmury nad nimi grzmią,
Tumaniąc sobą, jak grzywą lwią.

Tylko ten zapach?! - on w miejscu tkwi,
Pomimo czasu i wiatru brwi.
Dociera zewsząd, a nawet drży,
Zbiera uczucia, zwołuje sny.

Wieczorem kusi zaś ptasi śpiew,
Z coraz wonniejszym zapachem drzew,
Budzi uczucia, myśli, marzenia,
Które, nie kładą nas do uśpienia.

Cały widnokrąg, w kopule gwiazd,
Odbija światła od wsi i miast.
Składa w mgławice, galaktyki,
Luzując węzły empiryki.

Przesuwam ręką -  gwiazdozbiory,
Tworząc barwiące heliofory.
Przykładam dłonie do swej twarzy,
Czuję jak wiosna we mnie marzy.

Zasypiam w gwiazdach i marzeniach,
Z zapachem wiosny w jej korzeniach,
Na których kwitnie moje życie.
Jak kwiat paproci, w nocy, skrycie.

Tak się co roku Wiosna  "marzy",
Rysując zmarszczki na mej twarzy,
Lecz jakby pory tej nie było??.
Na pewno gorzej by się żyło.

CICHA M O D L I T W A

Moja modlitwa do Ciebie,
U stóp Twych klęczy w potrzebie.
Błaga mym głosem w pokorze,
Miej mnie w opiece - mój Boże.
Jak każdy człowiek, tej Ziemi,
Pośród jej gąszcza korzeni,
Szukam wciąż drogi do celu,
A takich jak ja? - jest wielu.
Płyną dni, noce i lata,
A czas je wiatrem zamiata,
Nie dając chwili wytchnienia,
W szukaniu drogi - zbawienia.
Zło obok dobra rozkwita,
Prawda za kłamstwem ukryta,
A słowa ranią wciąż Dusze,
Czyżby za Życie? - katusze?.
Za bramą ludzkiej pogardy,
Gonią szatańskie gepardy
I dopadają sumienia,
Dusząc ostatnie westchnienia.
To za nie  - modlę się Panie,
Gdyż w nich jest Ciebie wołanie
I wiara, co też nie ginie,
Która jak rzeka - wciąż płynie.
Wyciągnij rękę, wskaż drogę,
Ja się modlitwą wspomogę,
By mi starczyło sił Panie,
Gdy przyjdzie Twoje - wezwanie.

DLA CIEBIE - M A T K O...

Zamykam oczy ,by po chwili,
Odpłynąć myślą na kraj świata.
Zawsze tam wracam swą tęsknotą,
Co ludzką miłość z życiem  splata.

Nie pytam myśli o granice,
Nie umiem ukryć w szklanej klatce,
Gdyż dosięgają środka serca,
Gdzie sen się budzi o mej Matce.

Staram się budzić je do życia,
Jakby jej życie przy mnie stało.
Pomimo mojej wyobraźni,
Wiem, że to o Niej wciąż za mało.

Nie znałem szczęścia urodzenia,
Którym swa Matkę obdarzyłem,
Ale odczuwam ból jej śmierci,
Gdy go modlitwą swą okryłem.

Odeszła cicho - nieświadomie,
W sennym uśpieniu "tego świata".  
Pozostawiła krzyż cmentarny,
Który ją z "innym światem" -  splata.

Gdy była "tutaj" - była wszędzie,
Teraz ją pamięć, ciągle szuka.
Nocą snem jawi, dniem? - "skojarza",
A dziś w mym sercu, głośno stuka. 

Byłaś i jesteś, choć? - Cię nie ma,
A w  myślach Matko, jesteś blisko.
Pod powiekami? -   krańce świata,
Mym sercem widzę- Matko - wszystko.