M Y Ś L I i DŁONIE

Są w słowach myśli, gdzieś schowane,
Których się dotknąć? - nie odważę.
Wzrok ich nie sięga, sen się droczy,
Czekam "wyroczni", aż je wskaże.


Szukać ich w miejscach? - gdzie "pomroczność"?,
Urządza swoje ciemne bale?!.
Chcą dopowiadać - moje żale?,
"Wyrocznia" szepcze;  nie wierz wcale.


To jest jaskinia "zgryzot" Świata,
Ma wielką siłę przyciągania.
Raz się odważysz - twoja wola?,
Dostaniesz "pręgierz" - powracania.


Jestem jak "skoczek" na powierzchni,
Choć pod nim głębia? - to nie tonie.
Wsparty na tafli gładkiej wody,
Tak ja na myślach? - "kładę" dłonie.


To one-  piszą moje słowa,
Więc mają jakby? -  "ruch" końcowy.
Nie ważne, ile ich przepłynie,
Przez umysł własnej, mojej - głowy.


Nie mając w rękach , żadnej "władzy",
Dajemy siebie ? - do otchłani.
Gubimy wolę, brniemy w niemoc,
A tam? - brak portu i przystani.


Mógłbym się parać w mym pisaniu,
Opisem tego co widzimy,
Lecz wnętrze ludzkie? - "dziwaczniejsze".
Nim wokół siebie? - Świat łudzimy.


Nie znając granic, możliwości,
Człowiek się boi swoich myśli.
Czasem je można spotkać w sobie,
Gdy sen upiorny  - nam się przyśni.

CO BYM Z R O B I Ł?..

Nie wiedziałem, wiedziałem?! - nie wiedziałem,
Ale wiedzieć też nie chciałem? - chyba sam?!.
Czemu Dusza się smuci, gdy Kocha,
Czyżby bała otwarcia się - bram?


Ja się bałem, bałem się?! - ja się bałem,
Że ma bojaźń? , przezwycięży też i  mnie,
Że zabierze mą deskę ratunku,
Którą płynąć przez morze ja chcę.


Oddaliłem, wydałem?! - oddaliłem,
Wszystkie lęki, bojaźnie i też strach.
Nie myślałem, że może  wrócić?,
Wyrzucony na śmietnik raz łach.


Teraz wiem już ,już  na pewno?! - to już wiem,
To wszystko? - nie odeszło - wcale nie!
Jeszcze skorzej,bardziej ochoczo,
Weszło we mnie, bezdusznie - mnie ssie!..


Gdybym ja mógł, a mógłbym?! - gdybym  mógł ja,
Taką Duszę w kochaniu? - uchwycić ?!.
Co bym zrobił?!. Przytulił  mocno,
 Ale? - nie wiem, bałbym się?!  - udusić. 

KIEDY M I Ł O Ś Ć PRZYCHODZI ?

Spójrz do góry  na Niebo - zrób mu ręką  znak,  
Może da Ci odpowiedź, byś wiedziała jak?,    
Jak obudzić swą Miłość, która w Sercu  śpi,   
Jak jej podać też rękę, by nie budzić sny.  


Czy by?, aby?, na pewno? -  pytania chcesz znać?,  
Może jeszcze za wcześnie, byś nie mogła spać.  
Jeśli uznasz, że trzeba, bo  Serce też chce,   
Zdaj się na jego wolę, ono zawsze  wie.   


Sny wymkną się nocą, zostaną na Niebie,    
Będą szukać gwiazdy, która jest dla Ciebie   
I zbierać marzenia , na łąkach nadziei,  
Które potem w całość, Twoja Miłość sklei.  


Usłyszysz melodię, którą Dusza śpiewa,  
Poczujesz tęsknotę , która ją zalewa..  
Wyobraźnia stworzy, pole do kochania, 
Ale nie zapomni? -  o bólach czekania.. 


Zacznie się przelewać, przez twe całe ciało 
Dokąd też nie trafi? - będzie jej za mało.  
Będzie budzić nocą w maglinie spocenia,
Nie żałować siły? - nawet do stracenia.  


Miłość to jak łąka, pokryta kwiatami,
Która tworzy spójność razem z motylami.
Lecz skoszona ? - więdnie razem z łodygami,
Odsłaniając kopce i gniazda z osami.

MOJE SPOJRZENIE? - od - D O Ł U

Choć mi się nie chce, ale? - "zechce",
Bo mnie to chcenie nisko łechce,
I bym się nawet tym nie dziwił,
Dopókim głowy swej nie schylił.


Ujrzałem w oczach swoich rzeczy,
Których "potrzeba? -  sobie przeczy.
Bo mając oczy niżej pasa,
Ujrzałem tudzież? - love`lasa.


Nie będę z góry opisywał
I na niuansach zatrzymywał.
Wszak to dwa "światy", dwa spojrzenia,
A jeden "orzech" do zgryzienia.


Ma w sobie człowiek? - rzeczy - różne,
Owalne, szersze  i podłużne.
Dziwne złączenia, twarde kości
I dużą dupę, co się "mości".


Każda rzecz niby?, jest potrzebna,
Ale jak chora? - to już - wredna.
Czasem w dwójnasób swoje czyni,
Lecz raczej częściej? - się leniwi.


Jest jedna głowa? - dwie - półkule,
Nie myśl?, że wszystko "myślą" - czule.
Każda jest inna, co do tego,
We dwie zaś zrobią? -  z nas - "głupiego".


Mając zaś jedną? - odmóżdżoną,
Dobrym olejem - napełnioną.
Znikły by z głowy? - "dylematy",
Człowiek by zawsze? - był "kumaty"


Dwie dziurki w nosie, palce u nóg?
I tyle włosów, co siana stóg.
Są dwa pośladki, a tu? -  ten kram,
Nie dość, że nie dość? - to jeszcze sam.


Znowu się schylam - mam dwa oka,
Patrzą przez 3D, niczym sroka.
Widza podwójnie? - ależ skąd,
Tu anatomii?! - jest straszny błąd..


Mam swą teorię - swoje tezy,
Które wracają do genezy.
Że homo sapiens - cud natury,
 Na pewne rzeczy? patrzy z "góry". 

MOJA M Ł O D O Ś Ć i ŻABY

Przyznam się szczerze - raz - byłem młody,
Do dziś rozgryzam, tego powody.
Z moich wyliczeń? - wychodzi jedno,
Że raz nim byłem i to jest? - " pewno".


Komuś innemu? - wyszło inaczej?,
Niech mi nie wkurza - Duszy "kozaczej".
Bo gotów jestem? - nie zdzierżyć tego,
Może być przykre?, także dla niego.


Cóż można zrobić z jedną młodością?,
Zakochać - umrzeć, zranić miłością?.
Do tego jeszcze czas się wciąż plątał
I gdzie bym nie był? - zawsze podglądał.


Co z tego wyszło? - byłem nieśmiały,
O czym też żaby? -  wciąż  rechotały.
Do stawu blisko - więc je słyszałem,
Taką opinię do Serca brałem.


Do dziś zostało? - moje gdybanie,
Czy była Miłość?, czy też kochanie.
Cokolwiek było?- było nieśmiałe
I zostawiło? -  mi wielką " Chałę".


Gdybym to wiedział? - co dzisiaj wiem,
Że najpierw kromka, a później - dżem!.
A ja ? - bez chleba i zawsze głodny
I jak tu człowiek? - miał być? - "rozmowny".


Dzisiaj siwizna - nerwy  pod skórą,
Gotowe zająć się każdą burą.
Tylko te oczy  - ciągle - "ciekawe", 
Że tam powrócę i "coś"? -  poprawię


Gdyby tak były? - przynajmniej? - dwie,
To Bóg mi świadkiem! -  i kto to wie?!.
A mając jedną? - jeszcze ją schrzanię?,
To jakie dzisiaj miałbym "pytanie"??

DOPÓKI MAŁA ? - NASZA chwila

Przychodzi "chwila" - malutka, mała,
Jakby się schować w sobie chciała.
Niepostrzeżenie  rośnie w sobie,
Jakby przed nosem - mnie i Tobie.


Nieświadom jeszcze jaj znaczenia,
Robimy przytyk, od niechcenia,
Że owszem, coś tam, nic takiego,
Przecież nie tyczy z nas żadnego.


Chodzimy "bokiem", nie patrzymy,
Kłopotu sobie nie robimy.
Zaś  chwila rośnie i tężeje,
Może i w sobie?  - już się śmieje?.


Dopóki więc nam nie przeszkadza ,
I swym "obszarem"? - nie zawadza,
Jesteśmy skłonni dać jej fory.
Chociaż? -  już "wygląd" ma dość spory.


Przyzwyczajamy swoje "ego",
Że wokół "żyje" coś innego.
Nie pomni jeszcze zagrożenia
I możliwości jej spełnienia.


Gdzie jest granica przekroczenia?,
Na której myśl się nasza zmienia,
Że nam ta chwila już uwiera?,
Że ona swoje żniwo zbiera?.


Jest. Gdy już jej sami nie radzimy,
Gdy ją się spotkać też boimy.
Gdy nas już dręczy, sen zabiera
I byt swój czerpie jak? - Chimera.


Gdyby tak wcześniej ją docenić?,
To moglibyśmy w niej coś zmienić.
Sami, jak mówią? - od niechcenia,
Dawno by poszła - w zapomnienia.

DROGA Ż Y C I O W A

Stojąc na Drodze Życiowej,
Dokonujemy? - wyboru.
Czy zdobędziemy w niej szczyty,
Czy raczej? -  ścieżkę "oporu".


Droga ? - słoneczna, szeroka,
Równa, usłana mostami,
A obok? - ścieżka wąziutka,
Którą się mierzy? - krokami.


Czy wszystko zależy od nas?,
Wszak mamy "pole" wyboru.
Tak by się mogło wydawać,
Lecz tu jest? -  początek sporu.


Ktoś dawno wymyślił pieniądz,
Podobno to Fenicjanie.
Bez niego, moi kochani?,
Nic się już w Życiu -  nie stanie.


Początek Życia zależy,
Od "woli" Ojca i Matki.
To dla nich Wasze poczęcie,
Tworzy już przyszłe wydatki.


W Waszym niebycie -  więc Życie,
Już miało wartość pieniądza.
Dzisiaj na Drodze Życiowej,
Jest znakiem - znaczy ją "żądza".


Jeżeli nie czytasz "znaków"?,
Strażnik? -  zamyka Ci szlaban.
Cóż wtedy? - ścieżka, piechota,
Na plecach jeszcze - taraban.


Jesteś w "szpalerze straceńców",
W taraban "biją" - przypadki.
Przyjmujesz cięgi "życiowe",
Na oczach jeszcze są klapki.

SENNA J A W A

Rozkołysać i uśpić się dałem,
Abym poznał? - gdzie senny jest Świat.
Chciałem sobie i innym - ustalić,
Czy dla jawy, ten senny - jest Brat?.


Trudno spisać - czym sen jest w istocie,
Jaki zwiastun przywodzi go nam?.
Drugi Świat? - może trzeci wplątany?,
Bez strażników - u Niebiańskich Bram.


Ktoś go tworzy i nam go oddaje?,
Czy też rodzi w umyśle się  - sam?.
Jawa marzeń tam drogę zgubiła,
Tu pytanie? - czy umysł swój - znam?.


Czemu pamięć , tak krótką - sny mają?,
Kto je zbiera i chowa i gdzie?
Czyż  się pamięć obawia o siebie?,
Czy na pewno i wiedzieć - też chce?


Ileż pytań? - się w jaźni - skłębiło,
Ileż dróg pogubiło też swych?.
Czy spotkają się wszystkie u bramy,
Która strzeże za sobą - snów mych?


Senna jawa - przechodzi? -  w uśpienie,
Zabierając do wnętrza i mnie.
W dalszym ciągu tych pytań zostaje,
Jak?, dlaczego? i po co? - kto wie?.


         

GÓRA M A R Z E Ń

Usypałbym z marzeń Górę,
Abyś na nią? - mogła wejść
I z tej góry, już na skrzydłąch,
Aż do samych! - Gwiazd sie wznieść.


Usypałbym Górę z pereł,
Abyś na nią ? - mogła wejść.
A ja? - jako błędny rycerz,
Mógłbym z Góry?- Ciebie znieść.

Usypałbym Górę z róży,
Abyś do niej? - mogła wejść.
Z drżącym sercem na to czekam,
Aby pierścień do niej wnieść.

Położyłbym go przed Tronem,
Na którym byś? -  była Ty,
By marzenie się spełniło,
Nie dreczyło? -  moje sny.

Zabrałbym Cię do karety,
Zaprzężonej w konny wiatr
I po trzykroć bym okrążył,
Razem z Tobą? - cały Świat.


A przed nami ? - leśne Elfy,
Płatki róży słały by.
Ptaki leśne zaś skrzydłami,
Rozwiewały gęste mgły.


Utkałbym Ci z moich marzeń,
Piękny dywan - aż?  - do Gwiazd,
Byś stąpała po nich boso,
Podziwiała z góry - Świat.


Ach marzenia! - me marzenia?!,
Gnębią Duszę - palą zmysł,
Ale?  - gdyby ich nie było?, 
Urok Zycia? -  by mi - prysł.

M O T Y L i K W I A T

Wśód lasów - na polanie,
Cudowny rośnie kwiat
I na nim - cichuteńko,
Też piękny motyl siadł.


Rozłożył swoje skrzydła,
Oddając mu swój cień,
Gdyż Słońce na bezchmurnym, 
Promienie słało weń.

Zamierzł spić tą słodycz,
Co kwiatek w sobie miał
I czuł na swojej ssawce,
Że kwiatek? - bardzo drżał.

Gdy ssawkę swą zanurzył,
To poczuł ten sam dreszcz.
Bajeczne  wręcz  uczucie ,
Więc przyssał się? - jak kleszcz.


Zazdrosny leśny wietrzyk,
Motyla zrzucić chciał.
Podmuchem z kazdej strony,
Pod skrzydła mocno wiał.

Motyla? - kwiat osłonił,
Płatkami kryjąc go.
Wiatr gwizdnął - ja skończyłem,
Gdyż pisać? - nie ma co.
 



.

ZAŚPIEWAJ mi Z A Ś P I E W A J...

Zaśpiewaj mi zaśpiewaj - zaśpiewaj mi,
To? - o czym umiesz śpiewać - najlepiej Ty.
Bo w Twoim - tym śpiewaniu , ma Dusza śni,
O tym, co spija dzisiaj, jej gorzkie łzy.


Zaśpiewaj mi, zaśpiewaj - ten Serca żal,
Że Miłość opuściła dawno nasz - "bal".
Została mi samotność i pusty żal,
Choć tłumy wypełniały - wciąż wiele sal.


Pamiętam tą melodię - jak skrzypek grał,
Na cienkiej  strunie smykiem Serce mi rwał.
Kontrabas w niskich tonach - aż jękiem drżał,
Jakby się o me Serce? -  też bardzo bał.


Melodia ją żegnała -lecz brakło słów,
A Ty je swoim śpiewem obudzasz znów.
Na Sercu rana cięta i  płynie krew,
A ja wciąż od Miłości słyszę jej zew.


Mówiły mi o Tobie - też moje sny,
Prosiły byś śpiewała im właśnie Ty.
Wierzę, że Twoje słowa mają też dar,
Że wróci choć na chwilę - ten "balu" czar. 


Zaśpiewaj mi tęsknoto - zaśpiewaj mi,
Jak w samotności płyną te moje dni.
Jak oczy wypatrują ze mną tą dal,
Gdzie wraz z Miłością zginął także Twój - żal.

ŚWIAT D Z I E C K A i DZIEŃ D Z I E C K A

Świat Dziecka? - to Swiat nadziei
Z ufnością dla "Dobrodziei".
Wiara też ? -  że dobro Świata,
Do jego -  razem sie wplata.

Świat Dziecka? - to Świat Miłości,
Zabawy pełne radości.
Codzienność w kręgu rodziny
I Święta i Urodziny.

Świat Dziecka?  -to ręka Mamy 
I Serca? -  szerokie bramy.
To obraz Taty przy sobie
I jego ręka na głowie.

Świat Dziecka?  - szkolna nauka,
Pytania? - które wciąż szuka.
To Pani? - która "prowadzi",
Odpowie, jeszcze poradzi.


Świat Dziecka? - szukanie prawdy,
Pojęcia? -  szczęścia i wzgardy.
To klucze do zdobywania,
Miłości, złości - Kochania.


Świat Dziecka? - to my dokoła,
To imię, które go woła.
Kolega i koleżanka,
Zabawki - lalki, ubranka.

Świat Dziecka? - razem z nim rośnie,
Raz w smutku, a raz radośnie.
Od siebie? - smutku nie dajmy,
Za to? - z radością! -  Kochajmy.


Świat Dziecka - oraz? -  Dzień Dziecka,
Raz w roku oraz? -  codziennie.
Tak od początku jest Świata,
A  Miłość Ich? - trwa niezmiennie.

MAJOWY W I E C Z Ó R

Gdy chodzę? -  marzę, stoję? -  marzę,
Serce radością nie ustaje.
Pocałunkami  w Duszy  nucę,
A Twym imieniem? -  drogę  maję.


W majowy wieczór? -  zapach śpiewa,
Strącając ciepły  wietrzyk z liści.
Niebo usłane srebrnym pyłem,
Może mi Ciebie? -  w nocy przyśni.


Słowik swym śpiewem, wzbudza myśli
I rozkojarzeń Świat otwiera.
W innym "wymiarze" rzeczywistość,
Swoich kolorów też dobiera.


Zielone żabki, wśród listowia,
Zwołując siebie w nocnej ciszy,
Są jakby echem Twego cienia,
Którego serce moje słyszy.


Wiatr, który szmerem liście liczy,
Zabiera nocne tajemnice.
Odwirowując dziwne szmery,
Zagęszcza jeszcze jej "ciemnicę."


Tylko tęsknota wciąż jaśnieje,
Polarną zorzą, mleczną drogą.
Pośród tej nocnej oranżerii,
Ma Twoją postać - miłą, błogą.

RZECZY małe i W I E K I E SPRAWY

Są rzeczy małe, wśród? -  Wielkich Spraw,
Lecz one właśnie, budzą w nas strach.
Jawią się często? -  ot tak - nagle,
Mówimy zwykle, że? - "po diable".


Jesteśmy "zdolni"? -  do Wielkich Spraw,
Monumentalnych! - zbierania braw!,
Lecz nie umiemy, wśród tych małych,
Zważyć zgubnych i doskonałych.


Zbierane w trudzie - "dary"  Nieba,
Z lękiem, obawą, że ich trzeba,
Ze ich zabraknie, na te Sprawy.
Lecz o małych? - zapominamy.


Przychodzą chwile do zwątpienia,
Potem następne do "liczenia",
Że? -  nam się uda, lub? - nie uda.
Wtedy się Wiarę? - śle po "cuda".


A rzeczy małe? - po niewczasie,
W pośpiechu życia i hałasie,
Przechodzą w traumę, oraz żale.
Daliśmy plamę? - w paintballe.


W każdym Człowieku? -  tajemnica,
Wolności Ducha i przeżycia.
Wiara i wola? -  też wzbogaca,
Że po przegraniu? - Życie "wraca".

PRAWDA "R Z E C Z Y W I S T A"

Prawda- jest prawdą w sobie - na prawdzie spoczywa,
Chciało by się powiedzieć? - że tak zawsze bywa..
Prawda objawiona? - czy prawda sprawdzona?,
Wróci nam równowagę,  gdy tego dokona?


Ilekroć jej nie znamy? -  niemoc nam przeszkadza
A ona nas na ścieżki - nieswoje sprowadza.
Oferując nam za to? - gratis umysłowy,
Że problem, który istniał? - teraz mamy z głowy.


Odpuszczamy więc sobie i na swojej Duszy,
Wszelakie i wynikłe z tej sprawy pokusy.
Dajemy za wygraną, na słowie i mowie,
Z przekonaniem, że reszta? - wszak utonie w grobie.


Od tej chwili jesteśmy? - wyłącznie na topie,
Jakby gwiazda błyszcząca, na niebiańskim stropie.
Czyści? - niczym ta woda w źródlanym potoku,
Choć już w smaku słonawa, jak łza co tkwi w oku.


Powierzchowna mimika, jednak gdzieś zanika,
Kiedy nasze sumienie -  z obawą się styka.
Następuje zmartwienie, głębiej niźli chcemy,
Wtedy? - kiedy z jej kręgu - wydostać się chcemy.


Na nic wtedy"szalbiercze", nawet zachowanie,
Gdyż zgryzota sumienia? - boleć nie przestanie.
Ustąpi? - gdy opadnie - zawiesina mglista
I odsłoni się w prawdzie - prawda rzeczywista.