M Y Ś L I i DŁONIE

Są w słowach myśli, gdzieś schowane,
Których się dotknąć? - nie odważę.
Wzrok ich nie sięga, sen się droczy,
Czekam "wyroczni", aż je wskaże.


Szukać ich w miejscach? - gdzie "pomroczność"?,
Urządza swoje ciemne bale?!.
Chcą dopowiadać - moje żale?,
"Wyrocznia" szepcze;  nie wierz wcale.


To jest jaskinia "zgryzot" Świata,
Ma wielką siłę przyciągania.
Raz się odważysz - twoja wola?,
Dostaniesz "pręgierz" - powracania.


Jestem jak "skoczek" na powierzchni,
Choć pod nim głębia? - to nie tonie.
Wsparty na tafli gładkiej wody,
Tak ja na myślach? - "kładę" dłonie.


To one-  piszą moje słowa,
Więc mają jakby? -  "ruch" końcowy.
Nie ważne, ile ich przepłynie,
Przez umysł własnej, mojej - głowy.


Nie mając w rękach , żadnej "władzy",
Dajemy siebie ? - do otchłani.
Gubimy wolę, brniemy w niemoc,
A tam? - brak portu i przystani.


Mógłbym się parać w mym pisaniu,
Opisem tego co widzimy,
Lecz wnętrze ludzkie? - "dziwaczniejsze".
Nim wokół siebie? - Świat łudzimy.


Nie znając granic, możliwości,
Człowiek się boi swoich myśli.
Czasem je można spotkać w sobie,
Gdy sen upiorny  - nam się przyśni.