C Y G A Ń S K I L O S

Pozostało mi "To" w sobie, to co mam
Czego wyprzeć się nie mogę i co znam
Było ciężko, wciąż pod górę cały czas
Przecież takie coś ma chyba większość z nas.

Można by się żalić, na los narzekać
Próbować go oszukać i coś przeczekać?
Niektórym przyznam, to się udawało
U mnie niestety nie i tak pozostało.

Przyznam wam się szczerze, że tu skłamałem
Pamiętam, że kiedyś lata młode miałem
Szybko minęły,  iż jestem zdumiony
Patrząc na swe wnuki i w oczy swej żony.

Czas jest cyganką, która z ręki wróży
Że on da nam wszystko we wspólnej podróży
Młodość, szczęście, pieniądze, klucz do losu
Czyż to nie jest slogan z pustego patosu?!

Już bez uogólnień i łez żałości
W swym cygańskim losie szukam tożsamości
Co w nim zostało, nie legło w pokusie
Da siłę do końca i wzmocni odczucie.

WSPOMNIENIA

Mając w pamięci ogrom wspomnień
Z nadzieją czasu, że je pożre
Grałem w pokera ze swym ego
Mówiąc sam sobie , że jest dobrze.

Miałem w rękawie swe marzenia
Nie tworząc lęku w licytacji
Czułem jak serce bije w piersi
I zwodzi prawo grawitacji

Dałem się uwiesć mym złudzeniom
Lecz "zapomniałem" iż czas leci
Mimo, że nocą snem się jawił
A za dnia ciepłem słońca świecił.

Dałem się nabrać na zaklęcia
Że one wzmocnią moją duszę
Po latach które przeminęły
Wiem, że przegrałem wyznać muszę.

W środku przestrzeni bez jej granic
Wspomnienia "żyją" swoim czasem
Dziś są miłością niespełnioną
Światłem od swiecy w śniętym lesie.

Słowa są bronią przed rozpaczą
Próbą rozmowy ze swa duszą
Ten moment czasu i tę chwilę
Leczyć od bólu pamięć  muszą.

DZIEŃ PIERWSZY w NOWYM ROKU

Ileż pięknych życzeń tej nocy powstało,
Gdy się je z nadzieją Nowy Rok witało.
Były wprost od serca i z empatią w mowie,
Tam przecieżt ich miejsce, nie kończmy na słowie!.

Wszak życie jest jedno i Ojczyzna jedna!.
Potrzeba nam zgody, zrozumienia sedna,
Że siła w jedności i działąnie razem,
Bedzie służyć wszystkim, nie będzie pokazem.

Ileż to już razy tośmy przerabiali,
Że w swojej niezgodzie Ojczyznę przegrali!?,
Ileż nasza duma batem poganiana,
Łzami i zwątpieniem była przykrywana.

Na ołtarzu wiary ofiary składali,
Za tych co dla siebie Ojczyznę "ograli".
Wielu z nas co żyje ma świadomość w sobie,
Że cześć tej historii leży w przodkach grobie.

Bądźmy im więc wdzieczni, za śmierć i niewole,
Że siedzimy raze dziś przy polskim stole.
Połóżmy nań ręce, nie kryjmy pod spodem,
A będziemy dumnym i wolnym Narodem!.

GODZINA PRZED NOWYM ROKIEM

Jedni się bawią, inni biadolą,
Zamiast z rodziną w Sejmie być wolą.
Już za godzinę minie szesnasty,
Będziemy witać rok siedemnasty.

Wszyscy czekają, artryści grają,
Żadnych urazów w sercu nie mają.
Drodzy posłowie, cóż wy robicie,
Że co innego w sercu słyszycie.

Cała dziś Polska sylwestrem żyje,
Nadzieja w sercu rodaków bije,
Że siedemnasty, gdy rok nadejdzie,
Dla całej Polski pomyślny będzie.

Weźmy sie wszyscy razem za ręce,
Wesprzeć  rodaków, co są w udręce.
Waśnie nas skłócą, serca stwardnieją,
Zamienią w skałę miłość z nadzieją.

Zróbmy krok naprzód, podajmy dłonie,
Niech widzą gwiazdy na nieboskłonie,
Że potrafimy i że umiemy,
Dać Polsce spokój, gdy tego chcemy

FANTASMAGORIA

Dlaczego jestem tym, kim jestem?,
Pytanie błądzi jak sen we mnie.
Rano usypia, w noc się budzi,
W zamkniete oczy wkłada "brednie".

Stawiam pytanie z przeswiadczeniem,
Że odpowiedzi nie uzyskam.
Wszak gdybym wiedział, byłbym Bogiem
I gromy z Nieba ludziom ciskał.

Pomimo tego, myśl skażona,
Przez wyobraźnię kusi duszę,
Że jej granice są tak wielkie,
Iż szukać wcale ich nie muszę.

Zamierzam stanąc przed wyzwaniem,
Dać się unieść fantasmagorii,
Że sen mi doda drugie ego
I dziwne byty - choć w teorii.

DZIWNY KAMIEŃ

Na rozdrożu pustki leży dziwny kamień,
Podchodzę, on rzecze - weź się ze mną zamień.
Będziesz na pustkowiu początkiem i końcem,
Jak w podziemnym świecie tęsknota za słońcem.

Zgodziłem sie w myślach, kusząca nadzieja,
Że posiąde w pustce stygmat wodzireja,
Że na zimne wnętrze spadnie łza gorąca.
Podniesie me ego do wielkości słońca.

Stanąłem z myślami na kładce do niego,
Szukając sposobu wniesienia nań ego.
Cóż się okazało?, że brak mi już siły
Na barkach, które go przez życie nosiły.

On leżał, ja? - stałem spowity w zadumie,
A całe me chęci topiły sie w dumie,
Że ja homo sapiens, istota myśląca,
Mógłbym  być kamieniem gorętszym od słońca.

Do dzisiaj mam żale do swojego ego,
Że straciłem w zyciu tak wiele przez niego.
Jestem jaki jestem  - zimniejszy od słonca,
Została mi tylko? -   modlitwa gorąca.

JAK ZATEM...

Czy bycie sobą jest problemem
Z logiką myśli i sumieniem
Dążeniem duszy ku światłości
W bycie dzisiejszym i w przyszłości.

Żywotność ciała jest przekorą
Spokoju ducha wraz z pokorą
To zaplątanie zwane życiem
Idzie przed siebie pod przykryciem.

Czas porządkuje ciągłość zdarzeń
Prócz sennych zjawisk oraz marzeń
Potrzeba ciała zaś dobiera
To co go wzmacnia i doskwiera.

Wszak bycie sobą ma swe ego
Darzy dostępem do wszystkiego
Dobiera, mąci, nieraz gmatwa
Nie porządkuje, nie ułatwia.

To mądrość życia i głupota
Ma swoje klucze, oraz wrota  
Otwiera, równa lub blokuje
Co nie pasuje i pasuje.

Byt, siła wyższa od wszystkiego
Kieruje szlaki do niczego
Wyrywa z serca te słabości
Którym brak wiary od miłości.

Jak zatem trzeba się ustawić
By życie z bytem swoim strawić
Nie liczyć czasu, stracić wolę
I jeszcze godnie siąść przy stole.

B e z S E N T E N C J I

Pisać?,albo nie pisać? - mej duszy zmartwienie,
Wszak słów dla niej istotnych, nie ma na skinienie.
To ona mnie  przymusza, nie dając mi wsparcia,
Żaląc się , że los dręczy, zmusza do rozdarcia.

Nie mogę być jej wieszczem, raczej spowiednikiem,
Słuchać tego co myśli i być heraldykiem.
Staram się ją rozumieć sercem wraz z  pokorą,
Lecz nie wiem czy me słowa odczucia jej zbiorą .

Prozaik słowa zbiera, poeta je  tworzy,
Z delikatnych niuansów, tajemnic przestworzy.
Ma ufać intuicji, że dobrze prowadzi
I swej duszy nie zmartwi, oraz nie urazi.

Pisać?, albo nie pisać? - to ja mam zmartwienie,
Czy dam radę zaradzić na duszy westchnienie.
Czy po czasie refleksji nie będzie rozdźwięku,
Tam gdzie też egzystencja broni się od lęku.

Proszę mi tu wybaczyć, że brak jest sentencji,
Lecz bałem się przekroczyć granic dekadencji.
Czułem się zmuszony, pisać? - dusza chciała,
Musiałem się więc bronić, wena się schowała.

NASZE M Y Ś L I

Snują się myśli, chęć wspomnienia,  
Chce je wydobyć z zapomnienia.
Dać sercu ulgę by nadzieja,
Dostrzegła znowu wodzireja.

Zgubił się, zbłądził na manowce,
Nie zbiera kwiatów już na łące,
Nie szuka w gwiazdach przepowiedni.
Stał się zwyczajny i pośledni.

Myśli uparte, nie folgują.
Rwą szaty wspomnień, cierniem kłują,
Nie dając duszy cny wytchnienia,
Której brak siły na wspomnienia.

Przyjmuje jednak zniewolenie.
Chce wrócić, znaleźć to marzenie,
Które zostało przy młodości,
W świecie radości i miłości.

Nie ma obrony przed myślami,
Które w swej ciszy są słowami.
Budują pomost w naszej jaźni,
Aby z przeszłością żyć w przyjaźni.

Stary - NOWY ROK

Stary już odszedł.., Jest Nowy Rok !!!
Dla młodych "hura !!", dla starych "szok".
Zmiana zachodzi w osłonie nocy,
By była zgodność, jest o północy?!

Pytałem jeszcze gdy byłem młody,
Czy aby ludziom nie robi szkody,
Ta "nocna zmiana" - skąd my to znamy??.
Tylko w spokoju na to czekamy.

A o dwunastej? , gwar i toasty,
Mężczyźni leja, piją niewiasty,
Zaś dzieci  ssą bezalkoholowy
I wszystkim radość idzie do głowy!.

Jakby i tego było za mało,
Spokojne niebo "swoje" dostało!!.
Z ziemi ku niemu rwą się petardy,
Tną szybko gwiazdy niczym gepardy.

Rok, który minął , nie jest stracony,
Każdemu  jest on z nas doliczony.
Wznosimy toast, cieszymy duszę,
Z moim "bagażem" ja też to muszę..

Podobno serce zawsze jest młode,
Czuje co zechce, ma też swobodę.
Zatem?! Za Nowy, trochę za Stary,
Z szampanem w górę wznieśmy puchary!!

ROK 2016, ROK NADZIEI

Maraton Roku już się kończy
Do mety mało już zostało.
Zima choć w czasie się zaczęła
Śniegiem i mrozem nie powiało.

Jeden się kończy, drugi czeka
By nam nadzieje ucieleśnić.
Obawa jednak nie ucicha
Czy wszystkie zdoła je pomieścić.

Mamy przed sobą Rok odmiany
Tej, której większość się domaga.
Wierzymy, że sił mu nie braknie
I nie opuści go odwaga.

Ufajmy w mądrość swego Kraju  
Co budowali ją potomni,
Nie zegnie karku przed Złym Duchem
I swej wielkości nie zapomni.

Kiedy wybije więc dwunasta
Popatrzmy sobie prosto w oczy.
Złóżmy życzenia: sobie, Jemu
Niechaj bez obaw przez rok kroczy.


Nasze marzenia oraz myśli , co w duszy kwili, co się przyśni
Są ptakiem w locie po błękicie, że wszystko nam się w sobie ziści.
Pragniemy dobra, swego szczęścia, za swoich braci się modlimy
Ufamy Bogu w jego dobro i swoim sercem w to wierzymy.

M o j e BOŻE NARODZENIE

Mam poczucie winy, że pociecha słaba,
Ciągle się oddala  i w mrok się zapada.
Nie mogę wciąż  żądać pomocy od  Boga,
Gdy słabość ma większa niźli duszy trwoga.

Dziś któreś z kolei  Boże Narodzenie
Jakże z wielką siłą wgryza się w sumienie.
Wskazuje na  moją rozhuśtaną duszę,      
Że sam odpowiedzi na to szukać muszę.

W którym że kierunku mam skierować myśli?,
Tam gdzie Trzej Królowie nie wiedząc, a przyszli?.
To ich ziemską drogą kierowało Niebo,
Ja również pociechę mam skłonić do tego?.

Czyżbym sam uczynił, że pociecha słaba?
Jest jakby bez szalki niezrównana waga?.
Mam za mało  w duszy wiary i nadziei,
Że los memu  życiu spokoju nie ścieli.?

Muszę zebrać myśli, wiarę oraz siły,
By razem mą duszę pociechą wzmocniły
I to czynię teraz w Boże Narodzenie.
Wiem, że ona także ma takie pragnienie..

M o j e C R E D O

Człowiek, który swej Wierze nie daje Honoru,
Który dla jej obrony, nie siada do sporu,
Który nie dba o siebie, o swą czystość ducha,
Wiara jego jego próżna, niepewna i krucha.

Z próżności brak owocu i nalać nie można,
Do tego też brak lęku i myśl jest bezbożna.
Czyż taki człowiek  zgłębi drugiego człowieka,
Czy poda swoją rękę i z krokiem poczeka?.

Zachłanność wraz z pogardą w jednym szyku stoją,
Udając, że są silne, Boga się nie boją.
Tłumaczą, że go nie ma, zresztą, cóż on może?,
Czy biedny się wzbogaci gdy się krzyżem korze!?.

Dziś strach o byt przetrwania,  stał się panem  Świata,                
Gdzie łut szczęścia  z mamoną złoty warkocz splata.
Gdzie człowiek swoje wieże ponad góry wznosi,
Gnie wszystkie swe kanony, kreuje - nie prosi.

Ludzie gubią swą Wiarę, zsyłają w manowce,  
Zdziwieni, że to dla niej  rozdać trzeba "owce".
Utwierdza ich medialny obraz tego świata,
Że drapać trzeba "drogę", spychając z niej brata.

"Poprawność" dziś wymaga, by się Wiary wstydzić
I bronić nie wypada, gdy ktoś zacznie szydzić.
Lecz kiedy się umiera, jest wielki wołanie,
Niech Anioł Stróż ja znajdzie i przy łożu stanie.

Ja nikogo nie straszę, lecz przyznacie sami,
Że człowiek od zwierzęcia - stokroć zakłamany.
Nie gubmy swojej Wiary, miejmy ją przy sobie,
Będziemy mieli spokój, co się stanie w grobie.

SENTENCJA

Każdy z nas dostał dar bycia sobą,
Lecz nie każdy jest zawsze tą samą osobą.

KRAINA BRAKU OBAW

Czas ciągle mnie dotyka i błądzi po mej twarzy,
Chce wyrwać ze mnie serce i duszę która marzy.
Nie pyta i nie czeka, lecz pędzi chen w stracenie,
A chwile co mijają - tumanią me wspomnienie.

Rozbieram swoje myśli i  kładę przy nadziei,
A nuż się czas pomyli i los się mój odmieni?.
Lecz błędem było wierzyć, że stać się tak też może,
Że ujrzę ją w radości, spełnioną i w kolorze.

W zamyśle pytam w sercu, gdzie jest granica cienia,
Gdzie czas się chce nim upić i pędzi bez wytchnienia?.  
Jak rumak, który pianą okrywa swoje ciało,
I gotów się w nią zmienić, gdy sił by już nie stało.

Zamykam swoje oczy i wracam do przeszłości,
W krainę braku obaw do czasu mej młodości.
Gdy był on gdzieś daleko, jak gwiazdy w galaktyce,
Z nadzieja, że je dotknę i wszystkie je policzę.

Ma ciągłość życia jedna, odczucia zaś odwrotne,
Dziś gwiazd już nie policzę, tym bardziej ich nie dotknę.
Nadzieję zaś swą widzę, że więdnie, zesztywniała,
Muszę ją mocno tulić, by we mnie nie płakała.