SPÓŹNIONA W I O S N A

Kwietniowy poranek - kalendarz wiosenny,
A czas jest wciąż biały i jakby niezmienny.
Chociaż już na letni ręką  przestawiony,
Od nadmiaru śniegu wciąż jest zadżumiony.

Wczoraj znów bociany mierzyły przestworza,
Ponad naszą Ziemią od Tatr, aż do morza.
Nie jestem już pewien, czy nie odleciały,
Błękitu nie było i nie klekotały.

Wiosenne zające w śniegu ulepione,
Bałwanim zwyczajem wszystkim zadziwione.
Dzieciom dają radość - dorosłym skarcenie,
Iż to wszystko Wiosny, to tylko mamienie.

A ona? - zbłądziła, jest tym zawstydzona.
Któż zatem ją znajdzie i o tym przekona,
Że wszyscy czekają, że dni jej ubywa, 
Więc nich się nie wzbrania i do nas przybywa.

D L A C Z E G O PISZĘ

Liczę na wszystko -  na co mogę,
Na czas, na życie i na drogę.
Na to, co myśli pozwalają,
Gdy mnie w objęciach swoich mają.

A gdybym przestał?, nie -  nie mogę,
Pewnie bym zapadł w wielką trwogę,
Że oto mogłem, lecz? - nie chciałem,
Ze śladem w  sercu, że się bałem.

Trudno jest myśleć, a pisanie?,
Jest jakby wejście w "zakazanie".
Oceniać siebie w trójwymiarze,
Patrząc, co czwarty jeszcze wskaże?.

Jak wyjąc z siebie mam uczucia,
I nie nabawić się - wyzbycia,
Abym się ujrzał, sam, od środka,
Od swego ego, aż? - do przodka.

Pisząc to, niosę znicz nad głową,
Bym nie zatracił się nad sobą.
Wierzę i liczę, że me słowa,
Będą jak hejnał brzmieć z Krakowa.

JA i M I Ł O Ś Ć

Jestem tym, z kogo miłość nie "schodzi"
I nią  cały napełniam swój Świat.
Na mej drodze, ku Tobie -  kochana,
Moje serce rozkwita jak kwiat.

Ma tęsknota maluje obrazy,
I oprawia do złotych je ram,
A nadzieja mą dusze łagodzi,
Że w tym Świecie nie jestem już sam.

Czas mi znaki na drodze ustawia,
Aby trwoga nie miała mnie wieść,
Że mi kolce poranią me dłonie,
Gdy naręcza róż Tobie chcę nieść.

Gwiazdy srebrem Cie tulą do siebie,
Księżyc pełnią nad Tobą też lśni.
Na mej twarzy z zachwytu dla Ciebie,
Srebrem żywym spływają mi łzy.

Miłość kocha, szaleństwem się karmi,
W piersi serce wulkanem wciąż grzmi.
Jakże bardziej upiększa się sama,
Gdy z nią jeszcze spotkają się sny.

Widzę siebie i Ciebie w obłokach,
Które "czują" tak samo jak my.
Wiem, że miłość nam wskaże swa drogę
I da klucze, gdzie szczęście ma drzwi.

DWIE N A T U R Y

Skąd jest w "człowieku",aż? -  taka chęć,
Że gdy ma władzę? - to ściska pięść.
Gotów sumieniu jest zadać ból,
Krzykiem je głusząc, że to jest? - "cool".

Ucieka z siebie, a później?- drwi?,
Z  bojaźni  innych, tym ludzi lży?!.
Zaprzaństwem "zdobi" też wolę swą,
Radując piekło wszak swoją "grą".

Za garść srebrników, przywilejów,
Gotów jest słuchać "wodzirejów".
Gotów im oddać swoją wolę,
Jakoby ciura, bądź? - pacholę?.

Jakaż to siła go odmienia,                   
Że się nicują w nim sumienia?.
A odrywając się od ludzi,
Mamona serce, duszę - studzi?.

Przychodzi z pracy, w domu siada,
Ludzkim językiem wtedy gada
I utyskuje, a narzeka,
Na wszystko wokół?-  co go czeka?.

W jednym człowieku - dwie natury,
Zła ta od dołu - dobra z góry.
Żongluje każdą, dla potrzeby,
Wierząc w jej słuszność - a jakżeby?!.

KOMU SIĘ Ż A L I Ć?..

Ucieka wszystko, co mi bliskie,
Poniekąd jakby? - od niechcenia.
Czyżby mi brakło wyobraźni,
Tam, gdzie się kończą już marzenia?.

Wlokę za sobą wciąż pytania,
Których przybywa w miarę czasu.
Ciężarem swoim dławią duszę,
Jakby sen zapadł w środku lasu.

Czyżbym się uląkł przeznaczeniu,
Które kieruje los w nieznane?,
A mnie zostawi na rozstaju,
Z oczami żalem zapłakane?.

Z każda sekundą, chwilą czasu,
Los mój odmierza swe rubieże.
Nie pyta o to co mi bliskie,
Wspomnienia szarpie niczym zwierzę.

Komu się żalić, słać pytania,
Które się piętrzą niczym tama.
Kiedy z mozołem staję na niej,
Po drugiej stronie zionie jama.

Gdzie prawdy szukać? -  znów pytanie,
Wszak tama działa w obie strony.
Tego od losu nie usłyszę,
Nie był nigdy - "zrównoważony".

Może nie dowiem się już nigdy,
Czym wybrał drogę tą co trzeba?.
Może?.. Gdy zrobię krok ostatni,
A Dusza stanie? - w Bramie Nieba.

UCIECZKO M Y Ś L I...

Wiem, co już wiem, lecz?- nie do końca,
Co w sercu ściska moją duszę.
Pod zapadającą się powieką,
W pokłonie pychę swoją kruszę.

W jednym umyśle wiele myśli,
Niechcących siebie - rozproszonych.
Mylących widma mojej jaźni,
Przed mroczną głębią swej bojaźni.

Nie myśląc - jestem sam przed sobą,
W słońcu bez ciepła w zimnym pocie.
Maczając palce w wyobraźni,
Jakbym się topił w pętli splocie.

Szukam w niej marzeń niespełnionych,
Paciorków czasu  i zapachu.
Chwil, które były snem tęsknoty,
Mieszanką żądzy - oraz? -  strachu.

Jestem kim jestem  - tak zostanie,
W mojej krainie tu i teraz.
Lecz mam chęć wielką - nieprzebraną
Biec z wyobraźnią za "krąg" - nieraz.

Stanąć i spojrzeć prosto w oczy,
Ustami dotknąć, zmamić otchłań.
Być awatarem  swego Ducha,
Czasoprzestrzeni oraz spotkań.

Ucieczko myśli - bądź łaskawa,
Gdy to przeczyta ten, co trzeba.
Osiągnę spokój, zrzucę liście,
Usnę z nadzieją jak sen drzewa.

PRZEZ BRAMY N I E B A

Przez bramy Nieba idą żale,
Na wszystko co jest wbrew naturze.
Zbierane w ludzkie zatrwożenie,
Składają  modły - gdzie są Stróże.

Jest krzywda ludzka - przeogromna,
Która sumienia nam zatraca.
Pomimo modlitw błagających,
Judasza znakiem - wciąż powraca.

Oplata Dusze i zakuwa,
Dybami swojej jaskrawości.
Pod płaszczem sieje zniewolenie,
Fałszuje drogę do miłości.

Błazeńskie media ścielą łany,
Dóbr, które zwodzą na manowce.
Kreując siebie na pasterzy,
Którzy za sobą? - wiodą owce.

Przez Świat przelewa się zaraza,
Która Sodomę - zatraciła.
Czyż byśmy sami się prosili,
Aby gehenna powróciła?.

Wezbrane rzeki "nieczystości",
Niszczą już wały cnoty w górze.
Wezwijże Panie swych Aniołów,
Aby z pomocą zeszli Stróże.

DWA Ś W I A T Y

Zamykam oczy -  widzę Ciebie,
Poprzez gąszcz uczuć i rozterek.
Na strunach myśli - nuty płyną
I owiewają  jak"wicherek".

Wciągają w siebie - ku marzeniom,
Za bramy spiżu i nadziei.
Chcą moją  wolę poddać sile,
Która tęsknotą mnie zniewoli.

Zabieram z sobą gwiazdy z Nieba,
Abym je sypał pod Twe nogi.
Wstrzymuję oddech, serca bicie,
Bym się nie potknął o swe  trwogi.

Czemuż ich tyle na mej drodze,
Czyżby im miara się zgubiła?
I nie chcą zgłębiać tajemnicy,
Żeś Ty po nocach mi się śniła?.

Sen ? - drugim światem mojej Duszy,
A w nim się wszystko zdarzyć może.
Klękam, dziękuję że istnieje,
Bym się nie zgubił - pomóż Boże.

W O L A i S I Ł A

Nie, bo nie - ma wola wie,
Że nikt mnie nie namówi,
Bym słuchał słów zachęty,
Do tego co mnie zgubi.

Stawiam przed sobą cele,
By miały swe wartości,
Szacunek dla człowieka,
Do  wiary i miłości.

Otwieram swe sumienie,
Na Świata dolegliwość,
Zamykam drzwi na rygiel,
Skąd krzywda, oraz chciwość.

Buduję zrozumienie,
Na Życie z każdej strony,
Wyczuwam jego kolor,
Na piórach czarnej wrony.

Podążam swoim krokiem,
Za wolą mego serca,
Z nadzieją, że me stopy,
Nastąpią brzeg kobierca.

Gdy sił mi już brakuje,
Sny dają mi nadzieje,
Że poza widnokręgiem,
Otucha wciąż istnieje.

Ta siła krąży wokół
I światła zorzy jarzy,
Bym umiał szukać drogi,
O której Dusza marzy.

ŻYCZENIA DLA WNUCZKI z OKAZJI 18-tu LAT

Życzymy Tobie  - w dniu urodzin,
Szczęścia bez granic i miłości.
Niechaj los rękę swą Ci poda,
Na dalszej drodze dorosłości.

Niechaj Ci Niebo - ześle łaski,
Gwiazdy niech drogę Ci wskazują.
Zaś Twoje myśli i marzenia,
Przez szczyty górskie przelatują.

Tego Ci życzy - Twoja Babcia,
Dziadek dodaje serce swoje.
Jesteś i będziesz naszą "Wnusią",
Tak nam jest drogie szczęście Twoje.

Droga, Kochana - nasza Wnusio,
Jesteśmy dumni, że Cie mamy.
Za to, że jesteś - jaka jesteś,
Oboje razem Cię - Kochamy.

"DZIADKOWA" W N U C Z K A

Martusiu - moja wnuczko,
Dziękuję bardzo Ci,
Gdyż dzień twoich narodzin,
Dał mi - "dziadkowe dni".
Jest przecież wiele innych,
Może piękniejszych dni,
Pytanie jest i będzie,
Dlaczego właśnie - Ty?.
Wybrałaś go wśród innych,
Aby "zobaczyć" świat?,
Na którym ja już jestem,
Od wielu, wielu - lat?.
Będę dziękował Bogu,
Do końca moich dni
I prosił, aby szczęścia,
Użyczał w życiu Ci.
By serce nie płakało,
By "dobrem" los Ci był,
Ja - będę Cię wspomagał,
Jak długo będę żył.
Dziś masz już osiemnaście,
Jak szybko mija czas?!
A ja swymi latami,
Bym "stworzył" gęsty las.
Lecz jestem wciąż szczęśliwy,
A Ciebie? -  w sercu mam.
Pamiętaj, że to miejsce,
Do "końca" będzie  - tam.

                  Twój dziadek.

MÓJ "B Y T PRZYGODNY"

Nie jestem po to na tym Świecie,
By wciąż ulegać swej podniecie
I bycia więźniem swego grobu,
W kontekście sporu  - nieraz obu.

Nie mam uprawnień bycia sędzią,
Pomiędzy grzechem a spowiedzią.
I nie zamierzam tego czynić,
Aby nie zacząć - siebie winić.

Ilekroć sięgam w głąb mej Dyszy,
Czuję, że wewnątrz coś się kruszy.
Jakby skorupa, nić kokonu,
Od bicia serca, jak od dzwonu.

Mam swoje wnętrze, swoje myśli,
Marzenia czasem sen mi wyśni.
Natomiast nie mam już - pewności,
O losach swej "rzeczywistości".

Wszystko się w czasie ciągle miesza,
Raz mnie dołuje, raz rozśmiesza.
Mój "byt przygodny" tego Świata,
Ciągle w podnietę siebie wplata.

Czy mam kierować sam do siebie,
Pytania które "leżą" w Niebie?.
Nie chciałbym czynić tego sobie
I schodzić na dół liną w grobie.









                                

"B Y Ć, ALBO? - NIE B Y Ć"

"Być, albo? - nie być",  dawno ktoś zadał pytanie,
Nikt  sensownie do dzisiaj, nie dał słowa na nie.
Nikt się także nie cofnął spoza bramy Życia,
Zatem owo pytanie? -  wciąż jest bez pokrycia.

Człowiek rodzi się w ciele - poznaje sam siebie,
Później "zbiera " świadomość, że przyszłość ma w Niebie.
Ale przecież pytanie? - sięga, aż  w zaświaty,
Gdzie też oprócz Niebiosów? - może być - Rogaty?.

Świat ma swoje zasady, że czas się nie cofa,
Patrzy ciągle przed siebie, przez oko Cyklopa.
Ale przecież  nie ono, jest miernikiem Życia,
Które w sensie pytania? - ma byt bez pokrycia.

Każda rzecz materialna w czasie się rozpłynie,
Jakby kołem zatacza  i w początku ginie..
Potem znika na zawsze, lecz? - w myśli zostaje.
Jest powrotem problemu, co pytanie daje.

Człowiek "tworzy" sam siebie i stawia pytania,
Szukając  też subskrypcji, od swego zarania.
"Być?, albo też nie być?"- z  teorią "chaosu",
Psychoterapia Freda, w kwadracie patosu.

MOJE "A W A T A R Y"

Co się ma stać? - to się stanie,
Co ma się stać?, też się stanie.
Tego się serce obawia,
Że mi zostanie - czekanie.

Nie łudzę swoich nadziei,
Nie budzę świata ekstazy,
Nie puszczam myśli na wolność,
Gdzie nie mam nad nimi władzy.

Jestem, bo jestem - gdzie jestem,
Nie tam, gdzie serce być winno.
Które gazelą jest w klatce,
"Żegnaj zielona sawanno".

A przecież klatka ją chroni,
Przed chyżym susem geparda.
Przeczucie szarpie od środka,
"Nie będzie wolna i harda".

Siła niemocy? - tak wielka,
Że płowi wszystkie kolory.
Zalewa wodnym tsunami
I dławi - aerofory.

Nocne spojrzenia na gwiazdy,
W  bezkres tej zimnej oddali.
Wiedzą?, że Życia nie stworzą,
W obszarach - abisali.

Co się stać miało?, się stało,
Los odkrył swoje zamiary.
Ułożył gwiazdy na Niebie,
Patrz - to są twe awatary.

SŁOWA, SŁOWA i K O C H A N I E

Słowa zostają na papierze,
A Dusza krąży ponad Ziemią.
Na zimnych wiatrach, w chmurnych cieniach,
Aż losy losu się odmienią.

Zakrywa oczy, gardzi słuchem,
Podszepty ciska poza siebie.
Liczy na gwiazdy, co w zodiakach,
Przed Słońcem kryją się na Niebie.

Chce dotrzeć w miejsca zakazane,
Nie czując w lęku swej bojaźni.
Szuka pytania w samej sobie,
O drogę bytu ku przyjaźni.

Wie, że kochała kogoś bardzo,
Ponad granicą wyobraźni.
Była zasnuta mgłą miłości,
Która sięgała? - aż do jaźni.

Jej siła była tak ogromna,
Jak czarna dziura bez otchłani.
Miała uczucie nieodparte,
"Ci co kochają - są - kochani".

Nie chciała wierzyć w przepowiednie,
Że miłość zwodne miewa stany.
Że jej uczucie jest jak zorza,
Za widok piękna? - ją kochamy.

Teraz jest sama w głębi siebie,
W zimnej krainie cienia, mroku.
Zaś zimny ogień w lustrze wspomnień,
Bólem się rodzi w każdym kroku.

Żal, który płacze sam do siebie,
W oczach zatapia też nadzieję.
Smutek zatacza krąg za kręgiem,
Za którym pustka już widnieje.

Jakichże słów mi użyć trzeba,
Aby tą niemoc opisały?.
Jak przykrość odlać od nektaru,
Aby uczucia nie bolały?.

Nic nie wyleczy też pamięci,
Ona zostanie już kaleka.
Będzie wpatrywać w rzekę czasu,
Z nadzieją , że wciąż?, na coś? - czeka...

Jeżeli komuś się skojarzą,
Słowa przeze mnie tu spisane.
Niechaj je przyjmie jako swoje,
Gdyż każdy z nas ma swe - kochanie.