NA USŁUGACH - Z Ł A

Zło się rozsiewa ponad Światem,
Trzymając marchew razem z batem.
Tam, gdzie już miejsce swe dostanie,
Tworzy do siebie przekonanie.

Ludzie lękliwi, słabi duchem,
Ważą swe losy - pełnym brzuchem.
A tych walczących i złu wrogich,
Raczej spotkamy wśród ubogich.

Od wszelkich reguł są wyjątki,
Lecz złego zawsze są początki,
Które zniewala ludzką chciwość,
Grzebiąc w nich dobro i życzliwość.

Nie mając siły, ani woli,
Świat nas ze złego? - nie wyzwoli.
Jest mu w zasadzi, obojętnie,
Kto przed nim stoi, a kto? -  klęknie.

Kiedy nam krzywda?, to do Boga,
Czując jak w sercu rośnie trwoga.
Gdy już odejdzie - hulaj Dusza,
Choćby i ze "Złym" - to nie wzrusza.

Gdy już zniewoli opór wszelki,
Uplecie drugi bat z marchewki.
Zwiąże chomątem i powrozem,
Wprzęgnie do wozu, lub za wozem.








.

GALAKTYKA

Za późno na "nic" - panta rhei,
Zasadność życia się nie klei.
A rzeczywistość? - ona blednie,
W sennym zamgleniu, oraz we dnie.

Realność marzeń nie istnieje,
Chowa się w cieniu i kostnieje.
Kołuje w myślach, jak sęp spada,
Przy czym od rzeczy - swoje gada

Nadzieję mamią kręte drogi,
Tamując przestrzeń, rodząc złogi.
Pamięć kręgami się otacza,
Których z obawy nie przekracza.

Świat zaś się kula dookoła,
Podobny sobie do grajdoła,
W którym się kłębią zależności.
Nad wyraz ciemne od mnogości.

Słońce wciąż wstaje i zachodzi,
Kosmiczną pustkę światłem zwodzi
I samo pędzi gdzieś w otchłanie,
Nie dbając o to, co się stanie.

Ludzkość jest więźniem galaktyki,
Czym na pustyni są kamyki.
Gdyby marzenia przy nich były?,
Pewnie o szczytach gór by śniły.

Człowiek się rodzi i umiera,
Życie go wspiera - czas obdziera.
Jeden w coś wierzy, drugi hardy,
Gdzie szukać wolnych miejsc od wzgardy?.

Za późno na "nic" - chwila nowa,
Odchodzi z czasem gubiąc słowa.
A gdy nie przyjdzie? - śmierć wyprosi,
Że galaktyka nas nie znosi.

CZAS, CZEKANIE i PISANIE

Pisze do siebie i o sobie,
Odkąd pamiętam swoje życie.
Pomimo mego charakteru,
Który by wolał działać w skrycie.

Nie drażę tego, nie chcę wiedzieć,
Ile w skrytości jest zasady.
To było większe niż me ego
I nie żądało żadnej rady.

Trudno spoglądać w swoje oczy,
Gdy Świat korzysta ze swych racji.
Kocha się w sobie nie pytając,
Jest wciąż daleki od stagnacji.

Nie miałem w sobie tyle woli,
By rękawicą dać wyzwanie,
Czy aby przyjął? - do dziś wątpię.
Wiem, że mnie zesłał - na czekanie.

To od czekania się zaczęło,
Gdyż czas nie trzyma się nadziei.
Zacząłem pisać sam do siebie,
By się nie wtopić,
By coś odzyskać,
Poczuć odczucie Heraklita,
Gdy złożył słowa :
 Πάντα ῥεῖ καὶ οὐδὲν μένει panta rhei kai ouden mene.
/ wszystko płynie, nic nie stoi w miejscu, jest w ciągłym ruchu/.

APARACIK

Mam przy sobie aparacik,
O którym mam obraz blady,
Ale wierzcie - mam go po to,
Bym wykrywał własne ślady.

Z grubsza mówiąc, bym omijał,
Miejsca w których je robiłem.
Bym nie stawał przed stwierdzeniem,
Przecież kiedyś, już tu byłem?!.

Najgorzej jest z tą rzeką,
W której woda jest zdradliwa.
Raz się przeszło po mieliźnie,
A raz drugi? - po dnie pływa.

Mam go - wisi na mej szyi,
Pika, świeci na zielono.
Na instrukcji napisano,
Ze ostrzega na czerwono.

Do tej pory nie ostrzegał,
Na zielono rozświetlony.
Aż do czasu - wszedłem w gówno,
No nareszcie!!.. Jest czerwony!!..

K O N T E S T A C J A

Budzę się rano - kontestuję,
Że Świat nie zmienił się od wczoraj.
To nie jest "wybryk" jednej nocy,
To się powtarza - pozawczoraj.

Czemuż mam takie sny odmienne,
Jakby dwa światy były we mnie.
Ten, który ciało moje trudzi
I ten co tuli Duszę sennie.

Przez całe życie czas się "toczy".
Gniotąc marzenia we wspomnienia.
Mogłyby spełnić się częściowo,
Lecz są w niemocy - rozdrażnienia.

Za to - co nocy się wcielają,
W miraże, które dech wspierają.
Czemu na ranem samoistnie,
Nie idą ze mną, lecz zostają?.

Kto je podsuwa, oraz tworzy,
Stając się łączem Ducha z Duszą.
Raz mnie postraszą upiornością,
To znów zadziwią, oraz wzruszą.

Odchodzą szybko - zanikają,
Nie pomne stanu mojej Duszy.
Dzień mi przypomni gdzie ja jestem,
Lecz czekam nocy, co mnie wzruszy.

GORZKIE Ł Z Y

Kiedy przyjdzie nam się zmierzyć,
Gdy uciekną z marzeń sny.
Wtedy serce się rozkruszy,
Nie pomogą gorzkie łzy.

Świat się znajdzie nad przepaścią,   
Gdy miłości będzie brak.
Zgaśnie Słońce, zniknie Księżyc,
Gwiazdy jękiem dadzą znak.

Brzęk łańcuchów na wspomnieniach,
Na katorgi ześle je.
Spadną razem w przepaść czasu,
Tam gdzie Piekło siebie zwie.

Każda miłość - kwiat piękności,
Zmrozić może zimny wiew.
Trzeba wcześniej ją ochraniać,
Za parkanem z liści drzew.

Słać promienie o poranku,
A gwiazdami ścierać łzy.
W miłe słowa ją ubierać,
By radością były sny.

Każda miłość, to kochanie,
Które sensem w Życiu tkwi.
Nie jest ważne jak czas płynie,
Złem, czy dobrem mierzy dni..

Niby wszyscy o tym wiemy, 
Jakim w życiu trzeba być.
Jednak czasem dla pokusy,
Potrafimy zerwać nić.

Kiedy przyjdzie się z tym zmierzyć,
To marzenia zgubią sny.
Przyjdzie pustka, serce zgaśnie,
Nie pomogą - gorzkie łzy..

MARZENIA i NADZIEJA..

Ugrzązłem w sobie, w ruchomych piaskach,
Na pograniczu  zmagań.
Wyschnięty umysł w suchej zazdrości,
Wciąż dokonuje wahań.  

Straciłem polot w życiowej werwie,
Przez odrzucenie marzeń.
Jeszcze niedawno, tak jakby wczoraj,
Były przyczynkiem zdarzeń.

Były w nadmiarze, więc bez negacji,
Dawałem wolne pole.
Brały co chciały, mnie wystarczało,
Siadać przy jednym stole.

Snuliśmy wtedy życiowe plany,
Wspomnienia miały uśmiech.
Jakież to pięknie i jakie miłe,
Gdy ich nie pędzi pośpiech.

Dziś już brakuje zapasu czasu,
Zmarszczki kryją marzenia.
Cząstka z nich tylko dała swą radość,
Reszta? - nie do spełnienia.

Przy braku marzeń - życie wiotczeje,
Młodnik przerasta w knieje.
A za nią piachem pustej pustyni,
Wiatr zakrywa nadzieje.

Nadzieja ??..

Z A W S Z E do P A R Y

Te same twarze, gęby, uśmiechy,
Wchodzą od rana pod nasze "strzechy".
Płynie z nich radość, zadowolenie,
A Ty co czujesz? - swe zniewolenie?.

Nie mając swojej stabilnej woli,
Człowiek jest zdany na "łaskę" trolli.
Ona go zwodzi i przekonuje,
Że dobro z serca się w nim buduje.

Życie na biegu, wyjałowione,
Z pokusą bytu na każdą stronę,
Gmatwa w człowieku jego doznania,
Ścierając w walcach mu przekonania.

Nie mając woli, a do niej siły,
Budować mury, aby odbiły,
Ukryte "prawdy" w mowie bez duszy.
Taki mur runie i się wykruszy.

Nie myśl, że ekran - to kaznodzieja,
Albo weselny głos wodzireja,
Że on prostuje , wybiera drogi.
Twój widok w oczach - może być srogi.

Nie daj się zawieść na puste pola,
Gdzie ginie mądrość i własna wola.
Mierz swoje czyny i swe zamiary,
By siały dobro - zawsze do pary.

Mam - N A D Z I E J Ę

Gdy spojrzę na się i przed siebie,
Raz jestem w Piekle, to znów w Niebie.
Nieba wciąż pragnę, Piekła boję,
Lecz swojej Duszy? - nie rozdwoję.

Gdybym był dobrym wodzirejem,
Do tego wielkim czarodziejem.
Pewnie bym umiał lewitować
I swoje życie? - dostosować.

A tak?. Cóż robić? - egzystuję,
Aniołów Stróżów nawojuję.
To znów przeklinam swoją dolę,
Gdy się przez życie wciąż gramolę.

Myślę, a nawet? - mam nadzieje,
Że Niebo bojaźń mą rozwieje.
Udzieli Duszy mej schronienia,
A lęki pójdą - w zapomnienia.

O B I E C A Ł E M...

Obiecałem sam przed sobą,
Że nie cofnę swoich słów,
Com wymówił je przy gwiazdach,
Kiedy Księżyc miał swój nów.

One zawsze będą przy mnie,
Choć nie szczędzą mi swych mąk.
Są mi wiatrem pod chmurami,
Poza czuciem moich rąk.

W dzień się budzą o świtaniu,
Nocą ze mną idą spać.
Czasem są tak niespokojne,
Że aż muszę się ich bać.

Lecz gdyby ich tak nie było,
Cóż bym zrobił z sercem swym?
Gdyby Księżyc rozlał pełnię,
Ujrzał bym się w świetle złym.

Teraz nucę swojej "gwieździe",
Serce słucha moich słów.
Kiedy mrugnie swoim blaskiem,
Będę tworzył nowe znów.

L Ę K PRZEZNACZENIA

Lęk przeznaczenia wzmacnia bojaźń,
Zamyka w klamry własną wolę.
Kieruje drogi na manowce
I zgania wszystko na niedolę.

Dokąd się udać więc zamierzam,
Aby umocnić przekonanie,
Że myśl upadła na fałd wiatru,
W zaciszne miejsce się dostanie?.

Jak mam ustawić z kart budowlę,
Która nie zburzy się od tchnienia.
Jakże na lustrze znaleźć plamę,
Która odstąpi od sumienia.

Zamykam oczy i odpływam,
Do wspomnień, które są mi drogie.
Wiem, że tuż obok - całkiem blisko,
Są również te, co były srogie.

Miewam "zachcianki", by tam zostać
I oddać wolę przeznaczeniu.
Widać mnie czasem gdzieś pod krzyżem,
Gdy schylam głowę swą w skupieniu.

ŻYCIOWY D Y L E M A T

Ileż ludzi na Świecie - tyleż samo jest "ego",
A już myśli i marzeń? - kwadratura do tego.
Co by o nich nie sądzić, sami wszystko to wiecie,
Każde w swoim mniemaniu - najważniejsze na Świecie.

Każde "ego" postrzega Życie swymi oczami,
Zaś od myśli do marzeń, Duszę nimi zaś mami.
Czas co został za nami, jest nam kulą u nogi,
Gdyż dążenia rwą schody, przeskakują też progi.

W którym miejscu odpocząć, by nie zgubić kierunku,
Gdy sen nawet nie zwalnia myślowego fechtunku.
Dylematy sumienia, jak drogowe zasieki,
Ciągną w niebyt marzenia, zmykają powieki.

Kiedy jedno umiera - drugie z krzykiem się rodzi
I od razu swych racji wszem i wobec dowodzi.
Zło i dobro wciąż walczy o zasoby Dusz swoich,
Żadnych zasad ludzkości , nie szanuje, nie boi.

Stoję w miejscu odkrytym, mając w oczach - gwiazd krocie,
Tyleż myśli przelotnych, ile sierści na kocie.
Jestem tu -  bo tu jestem i pytanie do tego,
Kto? w  tym istnym "bezmiarze" -  trafił palcem me "ego".

Każdy człek  dylematem, kończy dzień i zaczyna,
Czy ty rządzi przypadek? - czy? -" kosmiczna maszyna"?.
Aby złączyć to wszystko, jednak więcej by trzeba,
By to wszystko wciąż "grało" - musi pomoc być z Nieba.

B R A M A Ż Y C I A

Wszystko co krąży i się wzbija,
Ponad poziomy mojej jaźni,
Jest polem Ducha, kołem myśli
I gwiezdną dalą wyobraźni.

Ubieram skrzydła, stroszę pióra,
Zadzieram głowę pod Niebiosa
I szukam gwiazdy mi pisanej,
Jak na pustyni ziarnka prosa.
                        
Czas co odlicza równą miarą,
Wszystko co mieści moje "ego",
Jest dobrodziejem oraz katem,
Od pełni szczęścia, aż do złego.

Wszystko przemija, lecz? - czekanie,
Posiadło klątwy i demony,
Poiło morską  słoną wodą,
Gdym ja miłości był spragniony.

Na mojej drodze - Brama Życia,
Jest też czekaniem nasycona,
Gdy tam się zjawię, złożę Duszę,
Lecz czy odczuje? - że spełniona?.                      

Czemu przychodzą takie chwile,
Że  Dusza z sercem rwie granice,
Aby do walki o swe prawa,
Zabrały z Ziemi - me źrenice.                        

MIEJSKI "M A T R I X"

Ja - jestem z miasta, lecz mnie przerasta,
Myśl, która drąży, że tam gdzieś?!.
Poza murami "brudnego" miasta",
Żyje spokojna, polska wieś.

Ranne godziny, puste ulice,
A na nich gołąb, kawka, pies.
Brudne zaułki, zdradliwe bramy,
W których się czai - także bies.

Za żaluzjami główna ulica,
W bankowych sejfach trawi zysk.
To on po nocy ich właścicielom,
Otworzy w oczach - złoty błysk.

A tu? -  w ulicznych koszach na śmieci,
Pety, ,butelki, puszki, złom.
Dają poczucie rzeszy szukaczy,
Że to ich polski - "szklany dom".

Spiekota murów, kosze na śmieci,        
Zmęczeni ludzie w tłumie są.
Nieznane twarze, ściśnięte usta,
Jakby w matriksie - przestrzeń  gną.

Bogaci liczą, biedni szukają,
Od "góry" słyszą  jeszcze głos.
"Były miliony, gdybyś je ukradł,
Dziś miałbyś także - pełny trzos".

Ja - jestem z miasta i cóż mi z tego?,
Sam się ocenię, "żem jest kiep".  
Będzie okazja, pojadę na wieś
I niech mi mówią - "wiejski cep".

M A E S T R O

Nie chcę się wtrącać w swoje sprawy,
Nie szukam zwady dla zabawy.
Nie wchodzę w układ, vel domysły,
Które mi  z życia - bańką prysły.

Trzymam się z boku, obserwuję,
Dualizm w Duszy? - ja go czuję.
Chęci, marzenia i realizm,
Budują we mnie - kolokwializm.

Z latami lustro też doradza,
Ze młodość w życiu? - to zaraza.
Przechodzi z zewnątrz, w środku siedzi
I całe życie brednie bredzi.

Przeszłość się żali, przyszłość spina,
Pierwsza się goi, druga wrzyna,
A każda chwila sobą "żywa",
Następną przeszłość - rozpoczyna.

W którym że miejscu mam się wtrącić?,
By coś naprawić?, albo? - zmącić?
Przez kryształ puścić swe doznania,
I zmuszać "siebie" do - kochania?.

A taak??. Mam zawsze tłumaczenie,
Że winne moje - rozdwojenie.
Dziwię się tylko, patrząc w lustro,
Czy aby?, który?, z nas - "maestro".