LOS, MARZENIA i NADZIEJA

Jeżeli los się "droczy"?, marzenia zostają
Mają ulotność we śnie, zaś w słońcu znikają

Są pyłem ze złota wśród piasków pustyni
Dają duszy nadzieję a ona jest z nimi

Nie można ich oddzielić od istoty życia
Choć nie mają widoku ani też okrycia
Lecz są siłą nadziei i podporą ducha
Nawet wtedy gdy los nasz sam siebie nie słucha.

Siłę wiary  wzmacniają i do serca  się tulą   
Stare rany na duszy i myśli znieczulą   
Są ulgą na bóle w sieci życia złowione

Kroplą łez znaczone, oraz nieujawnione

Nic marzeń nie zastąpi, to jest dar człowieka   
Są  balsamem dla duszy  i serca opieka
Łagodzą wszelkie troski wzmacniają nadzieje
Los się nimi nie żywi, choć przy nas istnieje.

Każdy z nas ma swe ego i swoje marzenia

I każdy oczekuje ich w życiu spełnienia

Gradacja ich ciężaru choć dla nas nieznana

Nie zwalnia wszak nadziei, by zrzec się czekania.

ŻYCZENIA IMIENINOWE dla SYLWESTRA

Pnie Sylwestrze, jak w orkiestrze

Życie się toczy na parkiecie

Tańczymy wszyscy jak nam grają

I tak się dzieje w całym Świecie.

Pan jako muzyk - solenizant

Dziś ma szczególne przywileje

Stary szarmancko się pożegna

Nowy Rok szampana Ci naleje.

Do życzeń także się przyłączę

Razem z małżonką przy szampanie

Niech w Nowym Roku całe dobro

Przy Twej Rodzinie blisko stanie.

WIARA i ŚMIERĆ SZCZEPANA

 Podnieśli kamień z ziemi

Rzucili na Szczepana

Nie bacząc, że go boli

I gdzie powstanie rana

Przyjmując srogie ciosy

Za słowa, które głosił

Modlił się za swą Wiarę

O litość zaś nie prosił

Upadłszy na kolsna

Otworzył Duszę Bogu

Wiedząc iż za niedługo

Będzie u jego progu

Widząc Jezusa w Niebie

Po prawej stronie Boga

Zawołał, daruj winy

Ich grzech - to ludzka trwoga

Nie zabrał nienawiści

Nie prosił też o karę

Zdał się na miłosierdzie

I swoją wielką Wiarę

Budujmy człowieczeństwo

W miłości do bliźniego

Nie bójmy się choć trochę

Podobni być do Niego.

NARODZINY PAŃSKIE

Jakże odświętnie i uroczyście

Pierwszy Świąteczny dzień nam dziś nastał

Wszyscy czuliśmy jego nadejście

W obawach w których codziennie wzrastał

Wiemy , jak trudny okres przed nami

Globalny kryzys jak i pandemia

Społeczny rozstrój a z nim "anemia"

Odchodzą ludzie mam zasłużeni

Dla których Ojczyzna jest Świętością

I na tej kanwie dzis "Słowo Pańskie"

Jawi się dobrem, oraz miłością

Daje nadzieję, Dzieciątko w żłobie

Rodzi się w nocy, jakże ubogo

Dziś klęczą przed nim całe Narody

Wierząc, że zbawi od zła wszelkiego

My dziś "świętując" w rodzinnych domach

W świetle choinek i podarunków

Zróbmy rachunek swego sumienia

Aby dotrzymać Bożych warunków.

REMEDIUM na młodość DZIADKÓW

 Dopóki jesteśmy młodzi

 Życie nam w niczym nie szkodzi

Rwiemy całymi garściami

Tyle go wszak jest przed nami.

Muzyka, tańce, zabawy

Kieliszek wina do kawy

Nie warto myśleć co będzie

Szkoda czas tracić na błędzie.

Choć sję zdarzają przykrości

Radość czerpiemy z miłości

Ach młodość, to piękne chwile

Reszta zostaje gdzieś w tyle

Młodość, choć bujna - przemija

Dorosłość lata zawija

Cza coraz szybciej sie kręci

Jego zwierciadłem są dzieci.

Przykładem i wzorem przodków

Budzimy się w gronie dziadków

I znów jak drzewiej bywało

Młodością w sercu  zawiało.

SOBOTNIE "Deja vu"

Sobotni wieczór, jesienny zmierzch

Wiatr już się zmęczył, nie pada deszcz

Ogólny spokój, gdzieś skrył się dźwięk

I co z tym zrobić i w czym tkwi sęk.

Minął wszak tydzień przeróżnych zdarzeń

Splecionych faktów i pustych marzeń

Przychodzi  więc czas,  wyciągać wnioski

 Z tych miłych faktów i faktów troski.

Te dywagacje wszak są cykliczne

Tygodni w roku - pięćdziesiąt dwa

Reasumująć, siedziąc w fotelu

Zaduma w sobie i "deja vu" - trwa

T A T A na G R A N I C Y

Rozmawiają dwie dziewczynki

Ze sobą w przedszkolu

Jedna mówi, że jej Tata

Stoi w szczerym polu

Na granicy, gdzieś na wschodzie

We dnie oraz w nocy

Wraz z innymi żołnierzami

Pilnuje granicy

Wiem, słyszałam to od mamy

Tam dzielni Polacy

Stoją murem, by bezpiecznie

Czuli się Rodacy

Wiesz, wyslemy kartkę Tacie

Niech wie, że tęsknimy

Narysujmy flagę z orłem

Że też ją cenimy

Rysowała cała grupa

Razem ze swą Panią

Malowały swe serduszka

Swoją małą dłonią.

Uczmy wszyscy się od dzieci

Ojczyzny, miłości

Ona wolna da nam wszystkim

Odczucie radości.

ZNICZ i PAMIĘĆ

Nie można życia zostawić na pastwę

By się tułało po Świecie bez celu

I mówiło głosem po zażytym helu

Gdy się rozejrzeć dookoła siebie

Widać jak wiele zbłądziło w potrzebie

Czas się zamyka, Świat cele ukrywa

A od mylnych znaków ręce obmywa.

Ja jednak wierzę iż Wiara Polaków 

Należycie czyta rolę tych znaków

Mając za sobą historię pokoleń

Ich walki o wolność, porażek przeboleń

Których trud życia zmuszał do przetrwania

Kroczyć ich drogą  dla honoru trwania

Wielu ich dzisiaj na cmentarzach leży

Wielu na dalekiej spoczywa rubieży

Ale najwięcej w mogiłach nieznanych

W miejscach opuszczonych, oraz nieznanych

Są w naszej pamięci. W tej pamięci żyją

Póki duch w Narodzie, póki serca biją

Znicz dziś postawiony, modlitwa od serca

Niech pamięć wzmacnia i jej nie uśmierca.

SPOKOJNEJ i MIŁEJ NOCY

Minęła Niedziela, za oknem mrok stygnie

Poród chmur  nieśmiało jakaś gwiazdka mignie

To ona wskazuje, że ponad chmurami

Jest Niebo  z gwiazdami, co czuwa nad nami

.

Ilekroć zaśniemy, choćby i tej nocy

Ono po cichutku do marzeń nam wkroczy

Poniosą nas razem  w uśpione krainy

Na kwitnące łąki i wiotkie leszczyny.

Lecz bywają miejsca, gdzie zło też się czai

I stwarza nam fikcje, byśmy ich się bali

Po takiej też nocy wstajemy zmęczeni

Drugi raz w te miejsca już wracać nie chcemy.

Lecz myślę iż dzisiaj, choć noc jest ponura

Zły demon w marzeniach nic złego nie wskóra

Życzę zatem wszystkim więc spokojnej nocy

Niech gwiazdy w marzeniach użyją swej mocy.

K R A I N A M A R Z E Ń

Gdzieś daleko, gdzie wola nie ma już  znaczenia

Zaczyna się kraina naszego marzenia

To ona w wyciszeniu otwiera ramiona

Nikt nie jest pewien tego, co w myślach dokona

To ona rzeczywiste wymiary zaciera  

Od ciemności piekielnych, aż do gwiazd dociera

Może czasy rozciągać tworzyć czarne dziury

I przeciągać też słonce przez burzowe chmury

Gdyby jej tak nie było, gdyby nie istniała

Myślę, że chęć do  życia by bardzo zmalała

Nie byłoby odniesień  do pustki życiowej

I chęci do szukania  w trudach drogi nowej 

Ta kraina  jest pięknem, które w sobie mamy

Jest dodatkiem do życia, o które  wciąż dbamy

Zatem, gdy nasze myśli otworzą jej bramy

Niech czuje iż jej serce i duszę oddamy.

LAUDACJA DLA MNIE- od siebie z okazji jak co roku

Kto czyta, nie błądzi, ale w tym przypadku

Możesz mieć frustracje myślowe w żołądku

Mając na uwadze słuszność mego wieku

Dzień urodzin mąci myślenie w człowieku

Ale dla odważnych przecież Świat należy

Może dla tych młodszych horyzont rozszerzy

Nie moja wina iż kosmos jest wielki 

Że czas mi każe zakładać już szelki

Sznurówki w butach są dużo za krótkie

A ciało leniwe, choć myśli są rzutkie

Czuję się w wozie  zakryty kratami

Gdzie czas go  powozi po drodze z latami

Przy drodze Świat stawia przeróżne uciechy

A mnie każe patrzeć i liczyć swe grzechy

Dobrze , że zostawił mi jeszcze marzenia

I siłę mej woli do ich wciąż tworzenia

Pozwala to tworzyć rydwany na Niebie

Rzeczy niepojęte nawet w mej potrzebie

A sen który nocą, choć jest postrzępiony

Daje mi posłuchać aż z  młodości dzwony

Moje jakby "żale" nie są bez przyczyny

Czas mi dziś ogłosił, że mam urodziny

Sam sobie na przekór zrobiłem laurkę

Zwinę ją w rulonik, by patrzeć przez dziurkę

I będę oglądał te miejsca co lubię

Dopóty, dopóki laurki nie zgubię

K O R O N A W I R U S

Ja wirusa  przeszedłem?,  czy on przeszedł po mnie?

Z dzisiejszej perspektywy  działaliśmy jawnie    

Choć cele  tak  odległe jak gwiazdy na niebie

Wiedziałem, że w tym zwarciu, bronić muszę siebie

Przez tydzień dał mi odczuć, jakie ma zasoby

Zniewalał  całe  ciało i to bez mej zgody

Rozpalał go gorączką i pozbawiał siły

Zaś bólem karmił mięśnie, które we mnie były.

Wiedziałem, że ma nędzne co do mnie zamiary

Gdyż pesel mu ujawnił iż jestem już "stary"

Lecz tu się chyba zawiódł i przyznam to szczerze

Że ja układ liczb paru, jakoś mało wierzę.

Drugi tydzień był bardziej jakby wyważony

Musiałem zebrać siły na pomoc dla żony

Gdyż wirus pandemiczną ma w sobie naturę 

Próbując nam obojga zaszyć się pod skórę

Przyznam, że było ciężko, lecz daliśmy radę

Przyjmując obopólną  skuteczną zasadę

By nie ustąpić pola w tej walce o życie

Która jest wręcz podstępna i toczy się  skrycie.

Mając  go już za sobą, radą służyć mogę

Iż mamy wciąż przed sobą  dosyć długą drogę

Chrońmy się nawzajem, stosujmy obostrzenia

A naszym sprzymierzeńcem będą też szczepienia.

KODY, KODY - Kręcą Lody

 Siedząc, "rozgryzam" kody wiodące

Z lodowym sercem, ale w gorączce

Kupiłbym flaszkę, ale nie piję

Nie stać mnie na nią, gdyż biednie żyję.

Ktoś powie z boku, masz firmę swoją

Za tobą przecież urzędy stoją

A w telewizji słychać od rana

Że pomoc płynie, jest nieprzebrana.

Wiem, pomoc płynie, lecz oszukana

I jest punktowo też kodowana 

Masz kod w papierach, to sobie radzisz

I nie jest ważne, co też prowadzisz.

Tak oto wszystko w prawie się dzieje

Jeden biadoli, drugi się śmieje

Wszystkie urzędy z nadętą miną

My odmawiamy, lecz z waszą  winą.

Każą nam wierzyć wciąż w rządy prawa

Iż co nas boli, to też ich sprawa   

Lecz nie chcą widzieć, że kody szkodzą

A to co robią, to  "kawał z brodą".

JAK DŁUGO J E S Z C Z E ?

Żyjemy wszyscy w dziwnym Kraju,
Na pograniczu Piekła - Raju.
Mimo, że tysiąc lat minęło,
Piekło nad Rajem - górę wzięło.

My - jako Naród "pospolity",
Narzutą Piekła wciąż przykryty,
Jesteśmy domem solitera,
Który nas zżera i obdziera.

Nasza historia zapisała,
Że zawsze w Kraju garstka mała,
Miała przywilej sobiepaństwa,
Z egoistyczną nutą draństwa.

Były okresy koniunktury,
Gdzie przykład dobra szedł od góry,
Lecz nawet wtedy obłudnicy,
Pisali, łgali na mównicy.

Na nic historia, doświadczenia,
Na nic najeźdźców zniewolenia,
Soliter żyje i krew truje,
Krzywym uśmiechem nas ujmuje.

A Naród cichy, "pospolity",
Zapracowany i niesyty,
Pokorą Nieba obdarzony,
Przez solitera jest "gwałcony".

Oddolnej władzy manierami, 

Sądowym prawem, nakazami,

Uliczną hucpą, donosami

I mową zdrajców  " jesteśmy z Wami!". 

A potem hurtem do Brukseli

Gdzie  prawdę kłamstwem się podmieni

Na szkodę  ludzi, swego Kraju

Głosząc iż mają klucz do Raju.

I tak z dnia nadzień, całe lata

Ten stary sznur się w tryby wplata

Trza tryb oczyścić, wlać oliwy

By Kraj był wolny, sprawiedliwy.

B I E L i B Ó L

Wolna wola człowieka oraz dusza z sumieniem

Ma sternikiem być życia,a po śmierci zbawieniem

My, bogaci nadzieją, którą Bóg nam darował

Gdy stajemy przed Krzyżem, wiemy, że ją tam schował.

Krzyż, to wiara w nadzieję, co przez niego przenika

Gdy go ręka odsuwa, w sercu również zanika

Winy, które on przyjął, są winami człowieka

Lecz kto swoje w nim złoży, wie co w zamian go czeka.

Ludzie słabi i mali, zagubieni w swej woli

Niechaj wiedzą, że Boga, męka za nich wciąż boli

Gdy sumienie się zbiesi, zgubi więzi też z wolą

Rany bardziej boleją, niż sypanie ich solą.

Kiedy rękę podniesiesz na Krzyż

Zamknij oczy i unieść się wzwyż

To odczujesz w nim także ból swój

I zrozumiesz, jak brudny masz "strój"

Wszak to biel wystrojem jest "Nieba"

I tej bieli wciąż szukać nam trzeba.