JAK DŁUGO J E S Z C Z E ?

Żyjemy wszyscy w dziwnym Kraju,
Na pograniczu Piekła - Raju.
Mimo, że tysiąc lat minęło,
Piekło nad Rajem - górę wzięło.

My - jako Naród "pospolity",
Narzutą Piekła wciąż przykryty,
Jesteśmy domem solitera,
Który nas zżera i obdziera.

Nasza historia zapisała,
Że zawsze w Kraju garstka mała,
Miała przywilej sobiepaństwa,
Z egoistyczną nutą draństwa.

Były okresy koniunktury,
Gdzie przykład dobra szedł od góry,
Lecz nawet wtedy obłudnicy,
Pisali, łgali na mównicy.

Na nic historia, doświadczenia,
Na nic najeźdźców zniewolenia,
Soliter żyje i krew truje,
Krzywym uśmiechem nas ujmuje.

A Naród cichy, "pospolity",
Zapracowany i niesyty,
Pokorą Nieba obdarzony,
Przez solitera jest "gwałcony".

Oddolnej władzy manierami, 

Sądowym prawem, nakazami,

Uliczną hucpą, donosami

I mową zdrajców  " jesteśmy z Wami!". 

A potem hurtem do Brukseli

Gdzie  prawdę kłamstwem się podmieni

Na szkodę  ludzi, swego Kraju

Głosząc iż mają klucz do Raju.

I tak z dnia nadzień, całe lata

Ten stary sznur się w tryby wplata

Trza tryb oczyścić, wlać oliwy

By Kraj był wolny, sprawiedliwy.

B I E L i B Ó L

Wolna wola człowieka oraz dusza z sumieniem

Ma sternikiem być życia,a po śmierci zbawieniem

My, bogaci nadzieją, którą Bóg nam darował

Gdy stajemy przed Krzyżem, wiemy, że ją tam schował.

Krzyż, to wiara w nadzieję, co przez niego przenika

Gdy go ręka odsuwa, w sercu również zanika

Winy, które on przyjął, są winami człowieka

Lecz kto swoje w nim złoży, wie co w zamian go czeka.

Ludzie słabi i mali, zagubieni w swej woli

Niechaj wiedzą, że Boga, męka za nich wciąż boli

Gdy sumienie się zbiesi, zgubi więzi też z wolą

Rany bardziej boleją, niż sypanie ich solą.

Kiedy rękę podniesiesz na Krzyż

Zamknij oczy i unieść się wzwyż

To odczujesz w nim także ból swój

I zrozumiesz, jak brudny masz "strój"

Wszak to biel wystrojem jest "Nieba"

I tej bieli wciąż szukać nam trzeba.

OKRES PANDEMII

Okres pandemii, okres bojaźni

Gorących rozmów, zimnych przyjaźni

Jak w takim czasie odnaleźć siebie

Przy małej wierze, znaków na niebie

Co myśleć o tym,  o czym się nie wie                                  

Unikać prawdy, ważyć ją w gniewie

Niewiedza dręczy, stawia pytania

Nie daje siły podjąć zmagania

Coś, czego nie widać, przytłacza nas

Dobro zaś z duszy ucieka w las

Jesteśmy sobą, lecz coś brakuje

Luzu jak kiedyś, serca co czuje

Uśmiechu twarzy, miłego słowa

Jakże wulgarna stała się mowa

Czujemy w sobie to odrętwienie

Które z pandemii bierze korzenie

Czas się wydłuża, nie leczy "rany"

Zależy od nas, czy radę damy

Odnaleźć w sobie te wszystkie siły

Które nam kiedyś "życie chroniły"

Zakończę na tym z cichą nadzieją

Że dobre wiatry, " zło" nam rozwieją.

ŻYCZENIA URODZINOWE DLA MARTY

 URODZINY TWOJE I ŚWIĘTO MOJE

Więc zacznę ja od tego, 

Że gdyby nie Twoje

Nie byłoby też mego

Życie zrobiło swój gest

I dało losowi test

By datą połączyć nas

Na pamięć co niesie czas

Przyjmij więc zatem życzenia

By się spełniły Twe marzenia

Niech los prowadzi Cię drogą

Gdzie Dobro i Niebo wspomogą

Jesteś różą pośród zimy

Kochamy Cię i lubimy

Twój  Dziadek i Babcia.

T R Z E J K R Ó L O W I E

Pogoda nijaka i czas też nie taki

Abyśmy jak dawniej świętowali "znaki'

Gdy to trzej Magowie dziś zwani Królami

Skryci po szatami szli też razem z nami 

W świątecznym nastroju i kolędowaniu

By odnieść "znak" Wiary Jezusa spotkaniu

To oni z darami wędrując ze wschodu 

Chcieli wraz z pokłonem złożyć je przy  Bogu

To dawni prorocy wieszczyli nadzieje

Gwiazda wskaże miejsce, gdzie to się zadzieje

Wzięli z sobą złoto, mirrę i kadzidło

Doszli do stajenki, gdzie "mieszkało' bydło

Przed "Dzieciątkiem" w żłobie złożyli swe dary

Zgodnie z przepowiednią akt też swojej wiary

Kacper, Melchior, Baltazar - zwani mędrcami

Kiedyś przy Jezusie, dziś są " razem z nami"

 

ŻYCZENIA IMIENINOWE dla S Y L W E S T R A

Bukiet kwiatów, chociaż zima

Moja żona w ręku trzymała

Ja słów parę nazbierałem

Do bukietu je dodałem

Dziś Sylwester nazwa znana od imienia Sylwka brana

Przyszło jemu Rok zakończyć z Nowym Rokiem też go złączyć

Więc życzenia ślę Sylwkowi by On i my byli zdrowi

Szczęścia by nie brakowało w Nowym więcej  zdało

A zamiary i marzenia były wszystkie do spełnienia

Dzisiaj w domu przy Rodzinie  niechaj czas Ci miło płynie

Ja wraz z żoną o północy korzystając z serca mocy

Wzniosę toast z Życzeniami o przyjaźni między nami

Pamiętamy jak co roku  Bal zaczynał się o zmroku

Ale cóż?dziś czas wirusa zachowania zmienić zmusza

Dziś w zaciszu swego domu wręcz rodzinnie i bez "dzwonu"

Przyjdzie nam szampana wznieść by "Staremu" rzeknąć cześć

"Nowy" witać zaś z nadzieją iż znów czasy się odmienią

I jak dawniej to bywało śmiać się będzie można śmiało

Zaś Sylwester w przyszłym roku będzie huczny znów o zmroku

Zatem  DO SIEGO ROKU !

B O Ż E NARODZENIE

Boże Narodzenie, nadzieję otwiera

Iż Życie ma ciągłość, choć śmierć je odbiera

Świat nam pokazuje jakie ma zasoby

Klęski i żywioły a także choroby

Zaś ludzkość uznała iż doszła poziomu
Być panem dla niego, władcą jego domu.

Snując swe teorie, uczeni wciąż błądzą
"Główny nurt" steruje o tym co też sądzą
Za wiele tajemnic Świat skrywa przed nami

Nie dając też dociec co było za nami.

Jesteśmy skazani na dziwne domysły

Które są bańkami na wodzie co prysły

Pokolenia żyją, przychodzą następne

Domysły zostają prawdzie niedostępne.

Dzisiejszy wszak postęp dosięga już planet

Lecz na tle tajemnic wygląda jak gadżet

Piszący te słowa i ten co je czyta

Nie zgłębi ich sedna, choć patrzy i pyta.

Zostaje nam Wiara co wzmacnia nadzieje

Gdyż zbiera ten ziarno, kto wcześniej je sieje

Że Świat nie jest pustką powstałą z niczego

Lecz słowo i palec służyły do tego.

Boże Narodzenie, przyjście Zbawiciela

Jakże inny wymiar w chaosie nabiera

Daje ciągłość bytu na Ziemi i w Niebie

Wspiera ludzką Duszę, kiedy jest w potrzebie.

WIGILIJNA R E F L E K S J A

DZISIEJSZY  WIECZÓR, jakże inny

Od tych co zwiemy codziennością

Jest  Wigilijny  i Rodzinny

I darem Nieba wraz z miłością.

Przy wspólnym stole, przy opłatku

Na którym strawy jak bywało

W pogodzie ducha, bez urazy 

Wszak od pokoleń tak się działo.

Przez wieki różne zawieruchy 

Dawały rany Narodowi

Patrząc z nadzieją na najmłodszych

Jesteśmy dumni iż są z nami.

To oni przyszłość  będą nieśli

Wiemy, że na to są gotowi

Dzisiejszy stół nam doda siły

Byśmy szliśmy wspólnie ku przodowi.

Zaś po Kolacji i Pasterce

Przyjdzie nam doznać już spokoju

Że mamy blisko Dziecię Boże

Które  nam ulży w ziemskim znoju.

DLA NASZEJ NIEPODLEGŁEJ

Jestem Polakiem, mam to w sobie

Noszę to w sercu, oraz w głowie

Na pamięć Ojców na ich czyny

Którzy tworzyli nam rodziny

Za cześć pamięci, co polegli

Co dla Ojczyzny wolność strzegli

Za tych wygnańców i zesłanych

Za mnogość dzieci im zabranych

Klękam przed flagą i całuję

Ojczyźnie serce swe daruję

To nie Europa, nie Świat cały

Przywiódł dziś Polskę  do swej chwały

Lecz upór, walka i oddanie

Dały nam Polskę we władanie

Dziś ma swe Święto, po raz wtóry

Aż od Bałtyku chen po góry

Daję Jej pokłon, toast wznoszę

Wszystkich Rodaków o to proszę.

EGZYSTENCJA CZŁOWIEKA

Szukając celu przez  całe życie

Każdy się kręci po swej orbicie
Wciąż wypatruje, szuka i czeka
Tego co dobre jest dla człowieka.

Wmieszany w system swej egzystencji
Odczuwa skutki jej turbulencji
Wspina się w górę bez lin,drabiny
Drąc korę mózgu, także kończyny.

Co dzień powtarza zawsze to samo
Usypia w nocy, budzi się rano
Zbiera i liczy, a tracąc płacze
Pyta sam siebie, czy ja coś znaczę?

Potrzeba wzrasta, przyjaźń zamiera
Określa błędy słowem - "cholera"

Zawiść się budzi już zaraz z rana

Nie widząc szczęścia  że wciąż jest sama

Pokusa czeka zaraz za rogiem

Mając za pasem problemy z Bogiem

A zaś Sumienie słabe, cherlawe

Ma mętny obraz w życiową sprawę.

Cóż zatem zrobić może więc człowiek

Gdy mu cel spędza sens życie z powiek

A czas ucieka robiąc też swoje

I nie omieszka zamknąć podwoje.   

Jest wolna wola i własne cele

Każdy więc przyzna, że to jest wiele

Wystarczy zatem mieć tą nadzieję

Cel da się znaleźć i się "zadzieje".

PYTANIA BEZ ODPOWIEDZI

Gdzie się Życie zatrzyma, gdy odchodzi z tej Ziemi
Czy kołuje jak ptaki, czy jest górą kamieni
Jaki bagaż zabiera, czy odziane jest w szaty
Czy jest dziurą w pustkowiu, wręcz skazane na straty.

Życie rodzi się w krzyku, a odchodzi w milczeniu
Obarczone jest trudem, czy ma udział w zbawieniu
Czy zna drogę w zaświaty, której wcześniej nie znało
Czy mu będzie dodane, co go w życiu bolało

W różnym wieku odchodzi, kto zacz limit wyznacza
Czy los, który jest przy nim, sam swe winy wybacza
Gdzie marzenia zostawia, czy też komu daruje
A co pocznie z chwilami, które serce wciąż czuje

Komu pamięć zapisze, którą samo gromadzi
Czy rozsądkiem się wesprze, czy się kogoś poradzi
Czy zliczyło pytania, które skryły się w Duszy
Może złoży je w wieniec, bądź je wiatrem rozproszy

Czy wciąż stąpa po ziemi, lecz już w innym wymiarze

Czy policzy uczynki, aby złożyć je w darze

A co z tymi co niecne, wrogie ludzkiej naturze

Będąc wilkom podobne w owczej skryły się  skórze

Pytań takich bez liku, trudno by je wymieniać

Nie mnie aby je ważyć jak i również oceniać

Ale one od wieków stoją ludziom na drodze

Jako strachy na polu na chwiejącej się nodze

Pozostawiam każdemu wybór swoich skojarzeń

Aby sięgnął w głąb siebie do swych myśli i marzeń

Ja to staram się robić , lecz czas idzie na straty

A ja w niego nie jestem już na tyle bogaty

U C Z U C I E zawsze na czasie

Uczucie jest miarą wartości człowieka

Tego co już było i tego co czeka

Określa zawartość wnętrza jego duszy

Siłę charakteru którą zło nie skruszy

Piszę dla Ciebie - moja Droga,
O tych uczuciach, które znasz.
Piszę od serca, które kocha
I z tego miejsca, co w nim masz.

Choć nie przeczytasz, lecz uważam,
Wszak nie był ze mnie nigdy łgarz,
Iż mnie wystarczy wyobraźni,
Jak uśmiech zmienia Twoją twarz.

Dobieram słowa, które lubisz,
Aby dosięgły srebra gwiazd.
Wiem, że lubiłaś patrzeć na nie
I stąpać po nich w senny czas.

Lubiłem wejrzeć w Twoje oczy,
Widząc w nich błękit, Nieba blask.
Błagałem o to, by dla Ciebie,
Nie poskąpiło żadnych łask.

Czasem w pisaniu mam obawy,
Że słów zabraknie, ale cóż?.
Te co  znalazłem - do stóp składam,
A na nie jeszcze bukiet róż.

Niedziela Zesłania Ducha Świętego

Ostatni dzień Maja, chmurny, wręcz ulewny

Dzień jakby zwyczajny, lecz jakiś "niepewny"

Była groźba suszy,lecz Niebo łaskawe

Dało wiarę w zbiory, obudziło trawę 

Ustały pożary, więc ziemia odżyła

To dobrze, gdyż Wiosna dla ludzi jest miła

Czym zatem Polaków "niepewność" nurtuje

Globalna pandemia nasze życie psuje

Walczymy z nią wszyscy?, tak więź nakazuje

Lecz ta więź przyjaźni w oczach nam się psuję

Wiosna tego roku , to okres wyborczy

Okres, który budzi "rynsztok" słowotwórczy

Widać to i słychać, ma go opozycja

Która w własnym kraju "gra" jak zagranica

Jest dezinformacja, pomówienia, kłamstwo

Wszystko co możliwe, by osłabić Państwo

Widzimy na co dzień, czym się "żywią" media

Zwłaszcza te co mają własność "interstudia"

Na każde działanie wprowadzenia ładu

Do czystego ziarna dodają "pośladu"

Mamy Prezydenta, kończy się kadencja

Lecz dla opozycji śni się "rezydencja"

Kogoś bez wyborów, bez woli Narodu

Dla "dobra" Zachodu, a nawet i Wschodu

Czy zatem "niepewność" w niedzielnym wydaniu

Ma swoją logiczność w pochmurnym przesłaniu

Naród chce spokoju na drodze przyszłości

Chce nieć swoją wolę, bez kłamstw i wrogości

Po niedzieli Czerwiec j zmiana pogody

Myślę, po wyborach, przyjdzie czas do zgody

Gdyby nie niedziela miałbym wątpliwości

Dzień Zesłania Ducha, drogą do miłości.

NASZA OJCZYZNA i jej ŚWIĘTO

Przyszło mi dzisiaj słowem złożyć
Hołd, który w swoim sercu noszę
Ojczyźnie naszej, Polskiej Ziemi
Podobnych sobie o to proszę

To ona nosi nasze Plemię
Ma ponad tysiąc lat historii
W pisanym słowie i przekazie
Jawi swe klęski i byt w glorii.

To chrześcijański Duch Narodu
Dawał jej siłę do przetrwania
Wiódł ją wiekami przez meandry
Aż do tej chwili od zarania.

Na zewnątrz zawsze miała wrogów
Którym swe hołdy słali zdrajcy
Dziś też widzimy ich naocznie
Tak po naszemu, to szybrawcy

Początek Maja, Święto Flagi
Coroczna duma z Konstytucji
Wdzięczni wraz ze mną ślą jej Hołdy
Zdrajcy są bliżej kolaboracji.

URODZINY STANISŁAWA

Aż siedemdziesiąt lat czekania
Na  jeden dzień do Świętowania
Ileż to nocy, ileż to dni
W dzień męczy życie, w nocy zaś sny
Czas płata figle, los swoje wie
Robisz swe plany, on zmienia je
Pchasz, ciągniesz Życie w górę na szczyt
Tam neon z setką, wejdziesz, to git!
Dziś daj na luz, legnij na hali
I odpoczywaj w pełnej gali
Poczuj się bacą, licząc owce
Wyobraź sobie, to wierzchowce
Rącze i hoże,  Ty w rydwanie
Twa  noga wierzę na szczycie stanie
Neon zaświeci, toast wzniesie
STO LAT po górach się rozniesie.
Ja dziś skorzystam też z okazji
By w prostych słowach, bez fantazji
Życzyć Ci zdrowia, oraz siły
By obraz Życia był Ci miły
Zaś humor dalej fason trzymał
I we wspinaczce "arie" grywał
SIEDEMDZIESIĄTKA - wiek dojrzały
Przed Tobą jeszcze - Świat jest cały!.