DLA NASZEJ NIEPODLEGŁEJ

Jestem Polakiem, mam to w sobie

Noszę to w sercu, oraz w głowie

Na pamięć Ojców na ich czyny

Którzy tworzyli nam rodziny

Za cześć pamięci, co polegli

Co dla Ojczyzny wolność strzegli

Za tych wygnańców i zesłanych

Za mnogość dzieci im zabranych

Klękam przed flagą i całuję

Ojczyźnie serce swe daruję

To nie Europa, nie Świat cały

Przywiódł dziś Polskę  do swej chwały

Lecz upór, walka i oddanie

Dały nam Polskę we władanie

Dziś ma swe Święto, po raz wtóry

Aż od Bałtyku chen po góry

Daję Jej pokłon, toast wznoszę

Wszystkich Rodaków o to proszę.

EGZYSTENCJA CZŁOWIEKA

Szukając celu przez  całe życie

Każdy się kręci po swej orbicie
Wciąż wypatruje, szuka i czeka
Tego co dobre jest dla człowieka.

Wmieszany w system swej egzystencji
Odczuwa skutki jej turbulencji
Wspina się w górę bez lin,drabiny
Drąc korę mózgu, także kończyny.

Co dzień powtarza zawsze to samo
Usypia w nocy, budzi się rano
Zbiera i liczy, a tracąc płacze
Pyta sam siebie, czy ja coś znaczę?

Potrzeba wzrasta, przyjaźń zamiera
Określa błędy słowem - "cholera"

Zawiść się budzi już zaraz z rana

Nie widząc szczęścia  że wciąż jest sama

Pokusa czeka zaraz za rogiem

Mając za pasem problemy z Bogiem

A zaś Sumienie słabe, cherlawe

Ma mętny obraz w życiową sprawę.

Cóż zatem zrobić może więc człowiek

Gdy mu cel spędza sens życie z powiek

A czas ucieka robiąc też swoje

I nie omieszka zamknąć podwoje.   

Jest wolna wola i własne cele

Każdy więc przyzna, że to jest wiele

Wystarczy zatem mieć tą nadzieję

Cel da się znaleźć i się "zadzieje".

PYTANIA BEZ ODPOWIEDZI

Gdzie się Życie zatrzyma, gdy odchodzi z tej Ziemi
Czy kołuje jak ptaki, czy jest górą kamieni
Jaki bagaż zabiera, czy odziane jest w szaty
Czy jest dziurą w pustkowiu, wręcz skazane na straty.

Życie rodzi się w krzyku, a odchodzi w milczeniu
Obarczone jest trudem, czy ma udział w zbawieniu
Czy zna drogę w zaświaty, której wcześniej nie znało
Czy mu będzie dodane, co go w życiu bolało

W różnym wieku odchodzi, kto zacz limit wyznacza
Czy los, który jest przy nim, sam swe winy wybacza
Gdzie marzenia zostawia, czy też komu daruje
A co pocznie z chwilami, które serce wciąż czuje

Komu pamięć zapisze, którą samo gromadzi
Czy rozsądkiem się wesprze, czy się kogoś poradzi
Czy zliczyło pytania, które skryły się w Duszy
Może złoży je w wieniec, bądź je wiatrem rozproszy

Czy wciąż stąpa po ziemi, lecz już w innym wymiarze

Czy policzy uczynki, aby złożyć je w darze

A co z tymi co niecne, wrogie ludzkiej naturze

Będąc wilkom podobne w owczej skryły się  skórze

Pytań takich bez liku, trudno by je wymieniać

Nie mnie aby je ważyć jak i również oceniać

Ale one od wieków stoją ludziom na drodze

Jako strachy na polu na chwiejącej się nodze

Pozostawiam każdemu wybór swoich skojarzeń

Aby sięgnął w głąb siebie do swych myśli i marzeń

Ja to staram się robić , lecz czas idzie na straty

A ja w niego nie jestem już na tyle bogaty

U C Z U C I E zawsze na czasie

Uczucie jest miarą wartości człowieka

Tego co już było i tego co czeka

Określa zawartość wnętrza jego duszy

Siłę charakteru którą zło nie skruszy

Piszę dla Ciebie - moja Droga,
O tych uczuciach, które znasz.
Piszę od serca, które kocha
I z tego miejsca, co w nim masz.

Choć nie przeczytasz, lecz uważam,
Wszak nie był ze mnie nigdy łgarz,
Iż mnie wystarczy wyobraźni,
Jak uśmiech zmienia Twoją twarz.

Dobieram słowa, które lubisz,
Aby dosięgły srebra gwiazd.
Wiem, że lubiłaś patrzeć na nie
I stąpać po nich w senny czas.

Lubiłem wejrzeć w Twoje oczy,
Widząc w nich błękit, Nieba blask.
Błagałem o to, by dla Ciebie,
Nie poskąpiło żadnych łask.

Czasem w pisaniu mam obawy,
Że słów zabraknie, ale cóż?.
Te co  znalazłem - do stóp składam,
A na nie jeszcze bukiet róż.

Niedziela Zesłania Ducha Świętego

Ostatni dzień Maja, chmurny, wręcz ulewny

Dzień jakby zwyczajny, lecz jakiś "niepewny"

Była groźba suszy,lecz Niebo łaskawe

Dało wiarę w zbiory, obudziło trawę 

Ustały pożary, więc ziemia odżyła

To dobrze, gdyż Wiosna dla ludzi jest miła

Czym zatem Polaków "niepewność" nurtuje

Globalna pandemia nasze życie psuje

Walczymy z nią wszyscy?, tak więź nakazuje

Lecz ta więź przyjaźni w oczach nam się psuję

Wiosna tego roku , to okres wyborczy

Okres, który budzi "rynsztok" słowotwórczy

Widać to i słychać, ma go opozycja

Która w własnym kraju "gra" jak zagranica

Jest dezinformacja, pomówienia, kłamstwo

Wszystko co możliwe, by osłabić Państwo

Widzimy na co dzień, czym się "żywią" media

Zwłaszcza te co mają własność "interstudia"

Na każde działanie wprowadzenia ładu

Do czystego ziarna dodają "pośladu"

Mamy Prezydenta, kończy się kadencja

Lecz dla opozycji śni się "rezydencja"

Kogoś bez wyborów, bez woli Narodu

Dla "dobra" Zachodu, a nawet i Wschodu

Czy zatem "niepewność" w niedzielnym wydaniu

Ma swoją logiczność w pochmurnym przesłaniu

Naród chce spokoju na drodze przyszłości

Chce nieć swoją wolę, bez kłamstw i wrogości

Po niedzieli Czerwiec j zmiana pogody

Myślę, po wyborach, przyjdzie czas do zgody

Gdyby nie niedziela miałbym wątpliwości

Dzień Zesłania Ducha, drogą do miłości.

NASZA OJCZYZNA i jej ŚWIĘTO

Przyszło mi dzisiaj słowem złożyć
Hołd, który w swoim sercu noszę
Ojczyźnie naszej, Polskiej Ziemi
Podobnych sobie o to proszę

To ona nosi nasze Plemię
Ma ponad tysiąc lat historii
W pisanym słowie i przekazie
Jawi swe klęski i byt w glorii.

To chrześcijański Duch Narodu
Dawał jej siłę do przetrwania
Wiódł ją wiekami przez meandry
Aż do tej chwili od zarania.

Na zewnątrz zawsze miała wrogów
Którym swe hołdy słali zdrajcy
Dziś też widzimy ich naocznie
Tak politycy, jak i rajcy.

Początek Maja, Święto Flagi
Coroczna duma z Konstytucji
Wdzięczni wraz ze mną ślą jej Hołdy
Zdrajcy są bliżej prostytucji.

Polska nią była, jest i będzie
Nasz obowiązek nieść jej flagę
Nasi przodkowie potrafili
My dla pokoleń - damy radę!

URODZINY STANISŁAWA

Aż siedemdziesiąt lat czekania
Na  jeden dzień do Świętowania
Ileż to nocy, ileż to dni
W dzień męczy życie, w nocy zaś sny
Czas płata figle, los swoje wie
Robisz swe plany, on zmienia je
Pchasz, ciągniesz Życie w górę na szczyt
Tam neon z setką, wejdziesz, to git!
Dziś daj na luz, legnij na hali
I odpoczywaj w pełnej gali
Poczuj się bacą, licząc owce
Wyobraź sobie, to wierzchowce
Rącze i hoże,  Ty w rydwanie
Twa  noga wierzę na szczycie stanie
Neon zaświeci, toast wzniesie
STO LAT po górach się rozniesie.
Ja dziś skorzystam też z okazji
By w prostych słowach, bez fantazji
Życzyć Ci zdrowia, oraz siły
By obraz Życia był Ci miły
Zaś humor dalej fason trzymał
I we wspinaczce "arie" grywał
SIEDEMDZIESIĄTKA - wiek dojrzały
Przed Tobą jeszcze - Świat jest cały!.

WIECZORNA ZADUMA

Wieczorna zaduma i dzienne doznania
Są czasem i miejscem swojego poznania
Wzbudzają wspomnienia i podsumowania
W wieczornej zadumie, te "dzienne doznania"
Składamy przed sobą zatem sprawozdanie
Cośmy dokonali, a co było w planie
Czy nasza życzliwość do samego siebie
Miałaby swą wartość do oceny w Niebie
Jak nam się udało przebrnąć przez zapory
W których los człowieka miewa udział spory
Czy sprawy życiowe mające swą ciągłość
Były racjonalne, wplatając się w całość
Wieczorna zaduma jest obrazem Ducha
Który przez dzień czły jest blisko i słucha
Jest swoistym stanem bodźców warunkowch
Co się powtarzają, jak i też nowych
Dzisiejsza jest głębsza, wszak i czas jest taki
Gdyż w mrocznej zarazie przekazuje znaki
Byśmy solidarność w sobie umocniali
I w chwilach nam trudnych, w Duchu nie błądzili
Gdy minie zaduma, wyciągnijmy wnioski
Gdyż dzień, który przyjdzie, też będzie miał troski
Między dziś a jutrem, pewnie sen nas zmorzy
Weźmie nas w objęcia, swe bramy otworzy
I każdy z nas nowe doznania otrzyma
Ale? - to już będzie, jutrzejsza zaduma.

S E N i RZECZYWISTOŚĆ

Każdego dnia, o każdej porze
Człowiek rozmyślać zawsze może
Wyjątkiem senne są marzenia
W których logika się odmienia

Nie mamy wtedy wpływu na nic
Na tok myślenia, zasięg granic
Sen nie posiada też ciągłości
Nie szczędzi jednak zawiłości.

Ranne budzenie, to granica
Która dwie jaźnie rozgranicza
Jedna jest zwana - codziennością
Druga ogólnie rzec - innością.

Nikt przecież jej nie aranżuje
Sama od siebie się kiełkuje
Komu i czemu zatem służy
Czyżby codzienność nam się dłuży?

Można by pisać, dywagować
Teorie stawiać, lub je skrywać
Jak do tej pory, zawsze próżne
Gdyż każdy człowiek ma sny różne .

Siedem miliardów ludzi Świata
I tyleż snów się w noc  zaplata
Można je mnożyć przez dni w roku.
A rzeczywistość ?- "rozmiar kroku".

NATCHNIENIE

Chciałbym, by me oczy ogarnęły dal
Zabrały tęsknotę, przytuliły żal
Życie się rozwiało niczym chmurny wiatr
Od Bugu do Odry, od morza do Tatr.     

Patrzcież jeszcze dalej, gdzieś tam, poza  Lwów
Strony mego Ojca, które znam ze snów
Są wgrane w me Serce,w Duszy tworzą lęk
Gdyż są takie chwile -  słowa tracą dźwięk . 

Czuję jak me Serce z Duszą droczy się
Chce  wiedzieć też wszystko, o czym Ona wie
Mam  zrozumienie, ciągle służy Życiu   
A marzenia Duszy? -  schowane  w ukryciu .

To co przemija, maluje obrazy
Chroma zaś pamięć, gubi swe przekazy
By otworzyć wnętrze, zamykam swe oczy
Widzę wtedy Życie, jak się kołem toczy .

 Wszystko to, co Życie zebrało w pamięci
Jest tą wrażliwością, która  losem kręci
Lecz niepokój zawsze w natchnieniu zostanie
Gdy się Ono skończy? - co po nim zostanie .

DRZWI NASZEGO DOMU

Drzwi naszego domu są bramą dwóch Światów
Tego, który w środku zapewnia nam zdrowie
Zewnętrzny choć kusi, lecz wzbudza obawę
Tam wirus ma władzę w koronnej oprawie. 

Jest wciąż tajemniczy, w ręku brak nam broni
Cho mierzy mikrony, jest on niebezpieczny
Świat się już przekonał, jakie ma zasoby
Wysyła na łoże, a czasem w "Świat Wieczny".

Nie ma antidotum, tylko izolacja
Ci, co wyjść nie muszą, pozostają w domu
Tym zaś, co nas chronią z całą ofiarnością
Polecamy Niebu i Domu Bożemu

Drzwi naszego domu, kiedyś tak otwarte
Mają nas ochronić, być naszą zaporą
Pomóc Światu w walce bronić innych ludzi
Dziś są wręcz  podobne do puszki z  Pandorą .

PESYMIZM i OPTYMIZM

Szukam przyczyn i zdarzeń, by rozeznać nastroje
Tam, gdzie Życie przebywa i gdzie myśli są moje
Staram  się odnajdywać w tej bezdennej przestrzeni
Dobra które jaśnieją w przeciwieństwie do cieni .

Dla obrazu skojarzeń  spójrzmy w górę na Niebo
Gdzie na  sferze ciemności  iskrzą gwiazdy jak srebro
Między nimi pustkowie, bez żadnego formatu
Jest to nicość tak wielka, iż brak dla niej dogmatu .

To, co wyżej ująłem, jest podobne do Życia
Wszystko, co mu potrzebne, to wymaga zdobycia 
Każdy człowiek się stara, ciągnąć Życie pod górę
Nie zważając na głazy i raniącą się skórę .

Kiedy już szczyt zdobędzie, opadają go siły
Traci swoje marzenia, co nadzieję nosiły
Choć zna  Życia "uroki", wie, że z góry nie zejdzie
I wie o tym też także, iż z tej góry odejdzie .

Pesymizm i optymizm, to są Życia "druhowie"
Tkwią nam w Duszy i Sercu, mącą myśli też w głowie
Można któryś odrzucać lub we wnętrze ukrywać
Na ukrytych sprzecznościach, swe "walory" budować .

W moim skromnym wywodzie użyłem wyobraźni
 Aby takim obejściem , dotrzeć można do jaźni
Wiem, że każdy ma swoją, ale Życie ma jedno
To nie jest gra video i w tym właśnie tkwi sedno .

Czy jest miejsce dla luzu i dla pewnej "próżności" ?
Życie nasze korzysta w takich "chwilach" z radości .

SMUTNA WIOSNA

Wiosna, ach Wiosna?! znów ma problemy
Które widzimy, o których wiemy
Przyszła wszak do nas po "dziwnej" Zimie
Sama się dziwi, że ma to imię.

W aurze takiej jak poprzedniczka
Nie chce się wyzbyć swego szaliczka
Na domiar złego wdziała maseczkę
Nie wie, czy długa, czy na chwileczkę.

Nie widać ludzi, by ją witali
Gdyż przed wirusem się pochowali
A.tych nielicznych, których spotyka
Także maseczka usta zamyka.

Sutno jest Wiośnie spotykać ludzi
Których jej widok uśmiech nie budzi
Jest zawiedziona, brak jej zapału
Naturę budzi bardzo pomału.

Stworzony zastój Światu nie służy
Gdyż wieloletnie doznania burzy
Kochana Wiosno, stwórz nam nadzieję
Chmury na niebie niech wiatr rozwieje.

Słońce nam ześle ciepłe promienie
Wtedy się zacznie ziemi barwienie
Byłoby łatwiej znosić pandemię
Takie jest Wiosno nasze życzenie.

ZŁOŻONOŚĆ ŻYCIA

Złożoność Życia jest - szokująca
Kiedy nie patrzysz w samego siebie
Czym dalej widzisz, rośnie zdumienie
Jest jakże różne w ludzkiej potrzebie 

Ono wygląda wszak jednakowo
Kiedy się rodzi, oraz umiera
Tylko oprawę dla tych dwóch faktów 
Jakby "a priori",  samo dobiera.

Już ta oprawa daje sygnały
Iż jego "bycie" w ludzkiej postaci
Daje pokłony samemu sobie
Jednym urąga, drugich bogaci.

Są rzeczy Święte, oraz przeklęte
Które przez Życie ich doświadczamy 
Ono nam dało  los samoistny
Którego wcale przecież nie znamy.

Moja teoria i tylko moja
Jest w posiadaniu takiego wniosku
Iż Życie w całej swej złożoności
Przez całą ciągłość wisi na włosku.

Gdzie jest złożoność?, ano w dogmacie
"Życie się mieści w jednym pokłosie"
Trzeba go umieć jakby "uprawiać"
Nie zapominając też o włosie.

KORONA WIRUS - Trójkąt Bermudzki

Świat dotąd dziarski i wesoły
Goszcząc u siebie ludzką nację
Z powodów bliżej nam nieznanych
Wprowadzić zechciał "separację".

Wezwał na świadków,nas, koronnych
Byśmy świadczyli przeciw sobie
Jesteśmy strachem przerażeni
Zeznania pisze nam na grobie.

Świat poprzez media śle nam obraz
"Miecz Damoklesa jest na włosie"
Spaliśmy dotąd w złotym łożu
Deja connu   w Dionizosie.

Mroczne siły ścielą pandemię
Igrając z losem każdego z nas
Świat jakby wsparcia boi się dać
Tylko nadzieję co niesie czas.

W jedności siła, więc spróbujmy
Uzbroić Ducha taką bronią
Aby ustawić mur ochronny
Każdą pomocną ludzką dłonią.

Odłóżmy waśnie, spory, wojny
Gdyż wróg jest jeden- "antyludzki"
Obierzmy wspólny nam  kierunek
Aby to nie był  "Trójkąt Bermudzki".