DOBRO Świąt Wielkiej Nocy

Boże nasz Ty Boże, wieczny  Przyjacielu

Ty jesteś Ten jeden, a nas grzesznych  wielu

Ty jesteś Ten jeden, a nas grzesznych  wielu                                             

Wszelaka  ułomność tkwi w wielkiej nadziei

Iż w Twym miłosierdziu ona się odmieni.

Po Wielkiej  Niedzieli jesteśmy wzmocnieni

Gdyż mimo niuansów dobra w życiu chcemy

Los nam nie ułatwia i stawia przeszkody

Zadaje moc trudu, odciąga od zgody.

Dlatego nadzieja wzrusza nam sumienie

Blokuje też w myślach złowróżebne cienie

Oświetla nam mroczne po śmierci widzenie

Łagodzi nam rany, gdy nas ranią ciernie.

Liturgia nas wiedzie przez życie Jezusa

Do wyboru dobra nikogo nie zmusza

Lecz nam pokazuje jak dobro zwycięźą

Nie żalując łaski i swego oręża.

N A S Z E M Y Ś L I

Myśli, które są zawsze z nami

Są jak marzenia nieskończone

Podobno w gwiazdach zapisane

Nocami we snach czasem śnione.

Spróbujmy dotrzeć do nich we śnie
Może dodadzą nam  otuchy
Jako, że mamy wszystko w głowie
Przyłóżmy głowę do poduchy.

Możemy wtedy Mleczną Drogą

Przemierzać Wszechświat nieskończony

Przez czarną dziurę ujrzeć Niebo

I jego dobrem być olśniony.

Sen jest wymiarem równoległym

W którym marzenia lśnią gwiazdami

Nieodgadniętą złożonością

Nieopisany też słowami.

Szanujmy w sobie te wartości

Które są miarą człowieczeństwa

Myśli, marzenia oraz słowa

Są dla nich kluczem bezpieczeństwa.

Gdy zagubimy "złoty" podział

Tracimy spokój w dzień i w nocy

Marzenia, które toną w myślach

I sen, choćby był i proroczy.

M O J E P I S A N I E

                            

PRAWO  do  ŻYCIA

 Ból ludzkiej Duszy, gdy się modli

Aby cierpienie z niej odeszło

Jest gorejącą lawą w sercu

Która rozpala  sobą piekło

Gdy wola ludzka jest na krawędzi

Za którą otchłań jest  tylko w sobie

A wiara siebie zaś przekonuje

Że dla niej lepiej byłoby w grobie

Jakaż  to siła pomóc by mogła

Zerwać tę obręcz bólu z Duszy

Jedynie miłość  ma takie moce

Której i piekło nawet nie skusi       

Widzimy wojnę i ból człowieka

Który nad dzieckiem jest pochylony

Trzyma je martwe na swoich rękach

Obok zaś ciało swej martwej żony

Wokół nich zgliszcza, swąd spalenizny

Apokalipsa w pełnej chwale

Którą "bratniemu" wszak Narodowi

Ślą rakietami na nich moskale

Rzecz niepojęta w naszych już  czasach

Iż za jednostką sądy wszak stoją

A w Ukrainie pomomo mordów

Jakoś Putina sądzić się boją

Za bohaterstwo o swoją wolność

Niechaj pomocy swej świat nie studzi.

W imię do życia solidarności

Co jest godnością nas, wszystkich ludzi.

D Z I E Ń   K O B I E T

Niby zwykły dzień roboczy

Lecz swój urok  w sobie ma

Poświęcony  jest kobietom

Każdy z nas go pewnie zna

Dziś skladamy im życzenia

By im los dodawał sił

Są codziennie razem z nami

Świat by inny bez nich był

Na ich ręce dziś składamy

Bukiet kwiatów za ich trud

Aby szczęścia oraz zdrowia

Los im dawał zawsze w bród

Dni następne, które przyjdą

Niech powielą ten co dziś

By mężczyźni z kobietami

Mogli łatwiej przez nie iść.

P A M I Ę Ć

Przez długie lata życia

Pamięć prosiła mnie

Abym jej nie usuwał

Gdyż ona zostać chce

Lecz nie musiała prosić

Chciałem ją chować sam

Do dziś dziękuję Niebu

Że taki obraz mam

Widziałem jak stąpałaś

Po kwiatach polnych łąk

A wiatr ci splatał wianki

Zawieszał u twych rąk

Do dzisiaj też pamiętam

Jak blyszczą oczy twe

Sciągałaś z nieba tęcze

I kładłaś w serce me

Widziałem przez twe rzęsy

Nieboskłon pełen gwiazd

I czułem jak w poświacie

Rozpływa się też czas

Uśmiechem swoim brałaś

W objęcia duszę mą

I czułem jak zasady

Wszystkie się we mnie gną

I taką pozostaniesz

Do końca moich dni

Ma wiara podpowiada

Iż pamięć dalej śni

EPITAFIUM  dla  FRANCISZKA PIECZKI

 Życie to chwila,  zaś wszystkie ?, to wieczność

Nieokreślona i  nieogarnięta

 Każda z nich  zawsze po swoim istnieniu

Przez wieczność w grobie zostaje zamknięta

 Dziś odszedł od nas jakże  znany  człowiek

Był  on jedną chwilą w tejże wieczności

 Nie podejmuję się określić w słowach

Ile w niej było też  - różnorodności

 Mimo że odszedł, zostawił po sobie

W obrazach innych tą  swoją tożsamość

 Kunszt zawodowy w jego wykonaniu

Miał w sobie duszę i jego znajomość

 I to zostawił on w naszej pamięci  

Zarówno dla nas jak i też potomnych

 Lśnić ona będzie  srebrną poświatą

 Na firmamencie gwiazd diamentowych

WOJNA, UKRAINA i MOJE SKOJARZENIA

Niemiecka swastyka,dziś jej ruska połowa

Jakże sobie podobne motywy i słowa

Które to były i są przekleństwem dla Świata

Gdzie z chwilami spokoju wojna się przeplata

Jakże różne narody, lecz mentalnie spójne

Ocena swej wartości mnoży się podwójnie

Od wieków wciąż to samo- wojny, zniewolenie

Wyniszczanie sąsiadów i ich ciemiężenie

Wielka megalomania z rasowym podbiciem

I poczucie wielkości pod mglistym przykryciem

Druga wojna światowa -wygrany, przegrany

Przez dwa różne obozy, każdy wspomagany

Aż doszło do granicy, gdy oba narody

Uznały iż "dorosły" już do wspólnej zgody

Rosja wniosła zaplecze, Niemcy zaś przedpole

Świat jakby zaś uśpiony, co leży na stole

Dał się wyprowadzić w tak zwane manowce

Gdzie wilki pod przykryciem obserwują owce

Deal się wciąż rozkręcał i przybrał te rozmiary

Iż wszelkim mu sprzeciwom już zabrakło "pary"

Dziś Rosja bombarduje, zaś Niemcy hamują

Z obawy, że Rosji zamiary popsują

NATO - Unia i Niemcy, swoisty "sojusznik"

Który w chwili krytycznej robi lisi unik

Dziś Stany mają problem "hołdując rywala"

Który dla własnej sprawy Wolny Świat rozwala

Gdy Rosja Ukrainę po Niemcach "poprawia"

Niemiec o praworządności ciągle rozprawia

O tej, której sam łamie i jej nie przestrzega

Po prostu, w swoim oku belki nie dostrzega

Wokół Rosji też Francja robi "okrążenia"

Dając wrażenie iż ma coś do powiedzenia

Macron raz dzwoni, to siedzi za długim stołem

Powtarzając przemiennie czynności z mozołem

Omija Ukrainę i wraca do kraju

"Zmęczony" wręcz pobytem w kremlowskim seraju

A Ukraina walczy o swoje przetrwanie

Robiąc wszystkim niedowiarkom afrontowanie

Niemcy i Francja najbardziej uzależnieni

Ujmując to dosadniej, także przekupieni

Stosują wręcz taktykę strusia na pustyni

Iż Putin nic podłego wszak im nie uczyni

Więc Rosja dalej liczy na tych "sprzymierzeńców"

Którzy za srebrniki zdradzają Ukraińców

Lecz Świat Wolny to widzi i robi starania

By Ukraina była nie do pokonania

My Polacy mamy wiekowe doświadczenia

Jak trudno jest się wyzwolić spod zniewolenia

Więc broń Ukraino wolności swego Kraju

By go nie zmogła ciemność, gdy dąży do "Raju".

SIEDEMNASTY DZIEŃ WOJNY

 Siedemnaście Mgnień Wiosny, druga Wojna Światowa

Agent Stirlitz w przebraniu i w działaniu się chowa

Siedemnasty dzień wojny, jawna napaść Putina

Przeciw jemu stanęła cała wręcz Ukraina

Stirlitz wojnę chciał skończyć

Putin  zaczął wojować

Pragnę wspomnieć Stalingrad

By wymiaru dochować

Dziś powtórką jest Kijów

Lecz agresor się zmienił

Teraz Putin się stara

By go Hitler docenił

Podobieństwo w działaniu

W mordowaniu ludności

Także  matki i dzieci

Nie doznają litości

Hitler skończył swą śmiercią

Dla Putina to mało

Już się Piekło dobija

By go żywcem dostało

Niebo nie może słuchać

Tego  zła z Ukrainy        

A ty w złotych  pokojach

Masz spokojne godziny

Każda krzywda ma cenę

Wspomagana zaś kłamstwem

Pewnie  Bóg by też stwierdził

Iż to czystym jest draństwem.

LOS, MARZENIA i NADZIEJA

Jeżeli los się "droczy"?, marzenia zostają
Mają ulotność we śnie, zaś w słońcu znikają

Są pyłem ze złota wśród piasków pustyni
Dają duszy nadzieję a ona jest z nimi

Nie można ich oddzielić od istoty życia
Choć nie mają widoku ani też okrycia
Lecz są siłą nadziei i podporą ducha
Nawet wtedy gdy los nasz sam siebie nie słucha.

Siłę wiary  wzmacniają i do serca  się tulą   
Stare rany na duszy i myśli znieczulą   
Są ulgą na bóle w sieci życia złowione

Kroplą łez znaczone, oraz nieujawnione

Nic marzeń nie zastąpi, to jest dar człowieka   
Są  balsamem dla duszy  i serca opieka
Łagodzą wszelkie troski wzmacniają nadzieje
Los się nimi nie żywi, choć przy nas istnieje.

Każdy z nas ma swe ego i swoje marzenia

I każdy oczekuje ich w życiu spełnienia

Gradacja ich ciężaru choć dla nas nieznana

Nie zwalnia wszak nadziei, by zrzec się czekania.

ŻYCZENIA IMIENINOWE dla SYLWESTRA

Pnie Sylwestrze, jak w orkiestrze

Życie się toczy na parkiecie

Tańczymy wszyscy jak nam grają

I tak się dzieje w całym Świecie.

Pan jako muzyk - solenizant

Dziś ma szczególne przywileje

Stary szarmancko się pożegna

Nowy Rok szampana Ci naleje.

Do życzeń także się przyłączę

Razem z małżonką przy szampanie

Niech w Nowym Roku całe dobro

Przy Twej Rodzinie blisko stanie.

WIARA i ŚMIERĆ SZCZEPANA

 Podnieśli kamień z ziemi

Rzucili na Szczepana

Nie bacząc, że go boli

I gdzie powstanie rana

Przyjmując srogie ciosy

Za słowa, które głosił

Modlił się za swą Wiarę

O litość zaś nie prosił

Upadłszy na kolsna

Otworzył Duszę Bogu

Wiedząc iż za niedługo

Będzie u jego progu

Widząc Jezusa w Niebie

Po prawej stronie Boga

Zawołał, daruj winy

Ich grzech - to ludzka trwoga

Nie zabrał nienawiści

Nie prosił też o karę

Zdał się na miłosierdzie

I swoją wielką Wiarę

Budujmy człowieczeństwo

W miłości do bliźniego

Nie bójmy się choć trochę

Podobni być do Niego.

NARODZINY PAŃSKIE

Jakże odświętnie i uroczyście

Pierwszy Świąteczny dzień nam dziś nastał

Wszyscy czuliśmy jego nadejście

W obawach w których codziennie wzrastał

Wiemy , jak trudny okres przed nami

Globalny kryzys jak i pandemia

Społeczny rozstrój a z nim "anemia"

Odchodzą ludzie mam zasłużeni

Dla których Ojczyzna jest Świętością

I na tej kanwie dzis "Słowo Pańskie"

Jawi się dobrem, oraz miłością

Daje nadzieję, Dzieciątko w żłobie

Rodzi się w nocy, jakże ubogo

Dziś klęczą przed nim całe Narody

Wierząc, że zbawi od zła wszelkiego

My dziś "świętując" w rodzinnych domach

W świetle choinek i podarunków

Zróbmy rachunek swego sumienia

Aby dotrzymać Bożych warunków.

REMEDIUM na młodość DZIADKÓW

 Dopóki jesteśmy młodzi

 Życie nam w niczym nie szkodzi

Rwiemy całymi garściami

Tyle go wszak jest przed nami.

Muzyka, tańce, zabawy

Kieliszek wina do kawy

Nie warto myśleć co będzie

Szkoda czas tracić na błędzie.

Choć sję zdarzają przykrości

Radość czerpiemy z miłości

Ach młodość, to piękne chwile

Reszta zostaje gdzieś w tyle

Młodość, choć bujna - przemija

Dorosłość lata zawija

Cza coraz szybciej sie kręci

Jego zwierciadłem są dzieci.

Przykładem i wzorem przodków

Budzimy się w gronie dziadków

I znów jak drzewiej bywało

Młodością w sercu  zawiało.

SOBOTNIE "Deja vu"

Sobotni wieczór, jesienny zmierzch

Wiatr już się zmęczył, nie pada deszcz

Ogólny spokój, gdzieś skrył się dźwięk

I co z tym zrobić i w czym tkwi sęk.

Minął wszak tydzień przeróżnych zdarzeń

Splecionych faktów i pustych marzeń

Przychodzi  więc czas,  wyciągać wnioski

 Z tych miłych faktów i faktów troski.

Te dywagacje wszak są cykliczne

Tygodni w roku - pięćdziesiąt dwa

Reasumująć, siedziąc w fotelu

Zaduma w sobie i "deja vu" - trwa